Het is misschien niet helemaal ‘comme il faut’, maar wethouder Strikt houdt van Anton Pieck. Hij heeft een paar reproducties die hij het liefst in zijn werkkamer aan de Amstel zou willen ophangen, maar uit angst voor hoongelach van zijn bezoekers ziet hij daarvan af. Zijn artistieke voorkeur heeft hem al eerder vervelende reacties opgeleverd. Strikt mag dan overkomen als een man met gezag, hij is toch gevoelig voor de mening van anderen.

Thuis bekijkt hij zijn posters bijna dagelijks. Een eeuwig durend kerstfeest met draaiorgels, fanfares en schaatsende kinderen op de grachten. Zo zou Amsterdam moeten zijn! Als hij zich alleen weet, fluistert Strikt die ambitie zijn lege huiskamer in. Amsterdam zou een reproductie van Anton Piecks schilderijen moeten worden.

Auto’s vervangen door koetsen is misschien niet haalbaar (Strikt zou dat best willen, maar hij weet hoe hij moet balanceren op het slappe koord van de geloofwaardigheid), maar het moet toch lukken die vieze coffeeshops en verderfelijke hoeren de stad uit te krijgen. Blowen is slecht voor de hersenen en die prostituees worden meestal verschrikkelijk onderdrukt.

En seks – Strikt is al sinds zijn achttiende met zijn Anneke – hoor je sowieso alleen met je eigen vrouw te hebben. Het wordt tijd Amsterdam van zijn sodom-en-gomorrareputatie af te helpen. De stad heeft zo veel meer te bieden. Denk alleen al aan de prachtige musea!

Als we de hoerenkasten vervangen door leuke kunstateliers, ambachtelijke kralenzaakjes en latte macchiatowinkeltjes en de coffeeshops door sympathieke Egyptische eetgelegenheden – niet helemaal Pieck, maar je moet ergens beginnen – dan zal de stad enorm opfleuren. Zijn we meteen van die slaperige Italiaanse blowtoeristen en luidruchtige Engelse vrijgezellen af.

We moeten elegant en beschaafd worden. Een stad waar de rijke Amerikaan en de cultureel geïnteresseerde Japanner graag een weekje wil vertoeven.

En het gaat goed! Er zijn al heel wat coffeeshops dicht en hoerenkasten gesloten. De pieckisering van Amsterdam is duidelijk zichtbaar. Maar, zeggen de tegenstanders, er zijn altijd mensen die drugs willen gebruiken en mensen die willen betalen voor seks. Als ze het niet doen in verwarmde kamers waar nog enigszins toezicht op is, doen ze het buiten. Op straat. Aggressieve jochies verkopen rommel als drugs en hoertjes moeten aan de rand van de stad onbeschermd bij kerels in de auto stappen. Is dat dan wat Strikt wil?

Kun je niet beter van de realiteit uitgaan – van de mens met al zijn driften – en daar het beleid op aanpassen? Dat die seks en drugs zo veilig mogelijk met niet al te veel overlast geconsumeerd kunnen worden?

Strikt kent de argumenten. En heel soms aarzelt hij. Hebben die tegenstanders niet een beetje gelijk? Maar dan bekijkt hij een stadsgezicht van Pieck en weet hij weer waarvoor hij het doet. Wie niet in sprookjes gelooft, zal nooit iets groots tot stand brengen.