Europese Verkiezingen

TeunColumns & verhalen

Bent u ook zo blij dat de campagne voor de Europese verkiezingen voorbij is? Of had u niet eens in de gaten dat die begonnen was? Ik kan het u nauwelijks kwalijk nemen. Want wat was het een lamlendige toestand.

Sinds onze politici de straat op moesten om kiezers te winnen voor het referendum over de Europese grondwet (Gerrit Zalm: ‘Ik ga niet folderen, hoor!’), heb ik niet meer zo weinig animo bij onze politici gezien om hun boodschap uit te dragen. Ze reisden wel het land door en lieten zich af een toe met een lachende baby (Wilders) of huilende (Rutte) op de foto zetten, maar tot een wervende tekst over de aanstaande verkiezingen en de rol van de eigen partij daarin, kwam het nauwelijks.

Als onze politici al wat zeiden, dan was het grotendeels kolder: minder Brussel! Maar wat betekent dat dan, minder Brussel? Moeten we uit de euro? Geen enkele partij wil dat. Op de PVV na dan. En zelfs die partij denkt dat we er pas over twee jaar klaar voor zijn.

Moeten we dan af van begrotingstsaar Olli Rehn die erop toeziet dat ons begrotingstekort de drie procent niet overschrijdt? Nee hoor, vrijwel alle partijen (ook de SP) vinden dat het goed is dat er een scheidsrechter is die ervoor zorgt dat ­gebeurt wat wij in Europa met elkaar hebben afgesproken.

De bankenunie dan? Er waren weliswaar meningsverschillen over hoe zo’n unie eruit zou moeten zien , maar dát die er moest komen, vond iedereen. Al met al een behoorlijke soevereiniteitsoverdracht naar Brussel dus. Vrijwel alle partijen zijn voor meer, niet minder Brussel.

Onder politici heerst eenzelfde electorale angst als tijdens de Europese grondwetcampagne: we zijn wel voor Europa, stemmen in Brussel ook met allerlei maatregelen in die wij hier afkraken, maar durven het onze kiezers niet te zeggen. Want die zijn toch tegen. Funest voor het vertrouwen in Europa, maar vooral funest voor het vertrouwen in de politiek.

Alleen de PVV (tegen) en GroenLinks (voor) vertelden ‘het eerlijke verhaal’. D66 tot voor kort ook, maar opeens pleit Pechtold ervoor het ’tempo in Europa aan te passen.’ Electorale angst, Alexander?

Wat willen politici in Europa en hoe willen ze dat bereiken? Ik heb het nauwelijks gehoord. De politici wilden het niet vertellen en de pers wilde het niet vragen. De NOS gezien? Dominique van der Heyde klaagde vooral dat niemand zin had in deze campagne. Maar stel dan een vraag! Of fileer het onzinnige minderBrussel-geneuzel in plaats van het klakkeloos over te nemen.

In het Europees Parlement woedt een strijd om de meerderheid tussen de sociaaldemocraten en de christendemocraten. Een strijd tussen de harde begrotingsdiscipline à la Merkel en een socialere politiek.

Als de meerderheid naar links verschuift kan er veel in Europa veranderen. Niet buiten Europa, maar erbinnen. Daar gingen ­deze verkiezingen over. Jammer dat niemand het heeft willen vertellen.

Deel dit verhaal