Reclames zijn vaak stompzinnig en radioreclames zijn meestal nog stompzinniger. Tom de Ridder van MKB brandstof is verdwenen, maar daarvoor in de plaats hebben we nu de even opdringerige Hans van Only for men: ‘Mannen van Nederland, Hans hier.’ Tsssk, Hans, ga weg! Ik moet jou en je kekke jasjes niet. Er zijn nog ergere spotjes, van een ict-bedrijf. Alles van hun stupide reclames is erop gericht om koste wat kost naamsbekendheid te verwerven. Met schelle stem schreeuwen ze de naam – ik weiger hem hier te noemen, want dan hebben zij gewonnen en ik zwicht niet voor terreur – tientallen keren de ether in. Ik word daar zo agressief van dat ik de radio even uitzet en daardoor altijd het begin van het nieuws mis. Bedankt. En wat bereik je ermee? Iedereen kent je, maar iedereen vindt je een lul. Als je klant van dit ict-bedrijf bent, straalt die lulligheid toch een beetje op je af. Ik zou er zo snel mogelijk weggaan.

Een vriend van mij maakt reclamefilmpjes. Voor één zo’n filmpje krijgt hij meer betaald dan een modaal gezin in een jaar. En hij is niet de enige. In die wereld wordt werkelijk met geld gesmeten.

Bij radio is het allemaal net wat minder. De meeste spotjes klinken toch een beetje alsof de opdracht bij de jongste bediende in de mik is geduwd: ‘Pietertje, doe jij dat even? Voor de stemmen kunnen Nelleke en Gijs van de receptie na de lunch wel even.’

Wat is nog erger, nog dommer, nog ondraaglijker dan een radioreclame? Een reclame voor radioreclames. Die heb je namelijk ook. Echt waar. Willen ze de luisteraars ervan overtuigen voortaan met wat meer plezier te luisteren naar de spotjes waarvan ze tot dan toe gruwden? Of willen ze adverteerders trekken die ook wel weten dat niemand op die akoestische terreur zit te wachten? Hoe dan ook: je zou verwachten dat mensen die reclame voor reclame maken, heel veel verstand van zaken hebben. Je ziet een conventie van reclamemogols voor je waarin een deltaplan voor de radiospotjes wordt opgesteld: ‘Het is één voor twaalf. We moeten de mensen driehonderd procent verleiden! Dit kunnen we niet aan de jongste bediende overlaten, dit is werk voor de crème de la crème. Kick some ass, guys!’

En waar komen ze dan mee? Met: ‘Je bent zojuist in 40 seconden veranderd van een gewone forens in iemand die maar één keer leeft. Dat is wat goede radioreclame kan doen.’ Dus voorheen was je iemand met meerdere levens en door 40 seconden reclame houd je er nog maar één over? Lekker dan. Of moet je het gevóél krijgen dat je maar één keer leeft? Ook niet per se aangenaam. Die forens in de auto kan er knap onrustig van worden. Met het gaspedaal diep ingetrapt rijdt hij de vangrail in. Hij leefde maar één keer. Ik krijg een heel ander gevoel van radioreclames. Als ik Hans hoor, of dat ict-bedrijf, verlang ik eerder naar een zachte dood. Wie bedenkt die flauwekul? Toch weer Pietertje, vrees ik.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.