Zouden we ooit afkomen van bestuurders en politici die altijd alleen maar hun eigen verhaal afdraaien, nooit luisteren en zich nooit laten overtuigen door de argumenten van een ander? Die als ze verkiezingen verliezen als enige argument kunnen aandragen dat ze ‘het niet goed genoeg hebben uitgelegd’?

Arrogante machtspartij D66

Die mensen zijn de pest voor de politiek en de democratie. Ooit had de PvdA het patent op deze houding, toen ze nog groot en machtig was en overal in het land wethouders leverde. Inmiddels is de partij noodgedwongen een toontje lager gaan zingen en lijkt ze weer een beetje te begrijpen waar het om draait in de sociaal-democratie.

Maar de vacante post van arrogante machtspartij is moeiteloos ingenomen door D66. Voor carrièretijgers is deze partij nu de ideale baantjesmachine. Als prominent lid kun je zonder de juiste papieren toch op heel leuke posities terechtkomen.

Shula Rijxman

Een goed voorbeeld is Shula Rijxman. Ze was jarenlang voorzitter van de NPO en kreeg een half jaar geleden opeens een ongelooflijk belangrijke wethouderspost in Amsterdam. Ze gaat onder andere over de zorg en de publieke gezondheid. Hoe kan dat? Heeft ze zich ooit met deze zaken beziggehouden? Heeft ze er affiniteit mee? Verstand van?

Als we op haar eerste debatten in de raad moeten afgaan, is het antwoord op al die vragen nee. Toch snapt Rijxman wel waarom ze is gevraagd, zegt ze in Het Parool: ‘Ik kom van buiten naar binnen, daarom wilde D66 mij. Ze wilden een zware bestuurder, nieuw bloed.’ Ze is niet de enige. Dit gaat al jaren zo. Talloze grijze mannen zijn zo van topfunctie naar topfunctie gehopt. Het tegendeel van vers bloed.

Voedselkloof

Vorige week nam Rijxman deel aan een debat over de voedselkloof dat ik leidde: mensen die in armoede leven, eten vaak minder gezond dan mensen met geld. Groente en fruit zijn nu eenmaal duurder dan diepvriespizza’s. Hierdoor is de kans groter dat ze allerlei ziektes oplopen en uiteindelijk zeven jaar eerder sterven dan mensen met geld. Dat is dieptriest en oneerlijk. Hoe help je deze mensen?

Naast Rijxman zaten de geweldige Dalila Sayd en Chris Koenen aan tafel. Zij hadden de armoede aan den lijve ondervonden en hadden duidelijke ideeën over hoe deze problemen moesten worden aangepakt: niet door van bovenaf havermelkdrinkende hulpverleners op de mensen af te sturen om ze te vertellen dat ze broccoli moeten eten, maar door ze te laten praten met ervaringsdeskundigen die de problemen snappen en ze te vragen wat zij nodig hebben. Mét de burgers hun problemen oplossen, niet voor de burgers.

Rijxman snapte het niet

Maar het voedselprobleem kan niet echt worden opgelost zolang er armoede bestaat. Er moet bestaanszekerheid en gelijkwaardigheid worden gecreëerd, stelden de twee vrouwen. Rijxman snapte het niet, zei ‘dat we ook geen communisme willen’ en begon op te sommen welk fantastisch beleid en wat voor regelingen er allemaal al bestonden. Dalila en Chris raakten duidelijk gefrustreerd. Waarom nam de wethouder niet een paar minuten de moeite te luisteren in plaats van te zenden?

Aan het eind van het debat bood een man uit het publiek Rijxman aan gewoon een keer ‘gezellig’ een kopje koffie te drinken. Dan zou hij haar zijn buurt laten zien. De wethouder stemde toe. Toen we klaar waren, glipte ze zonder nog iemand te groeten het pand uit. Gewone mensen zijn maar lastig voor een bestuurder.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant

Afbeelding: David via Pixabay