Hey Anna van Blendle,

Eerlijk gezegd vind ik het een beetje pijnlijk om je zo, via de krant, te schrijven, maar ik heb geen idee hoe ik je anders moet bereiken. Terwijl het zo leuk begon.

Ruim een week geleden stuurde je mij een mail die ontzettend vrolijk van toon was. Aanstekelijk. De aanhef van je mailtje ‘hey Teun’ was zo familiair dat ik echt mijn hersenen heb gepijnigd: Anna van Blendle, Anna van Blendle, ken ik een Anna van Blendle? Ik kan het mij niet herinneren. Vergeef mij als ik het mis heb, ik heb een slecht geheugen voor namen.

Maar stel dat we elkaar nooit hebben ontmoet, dan ben je gewoon lekker spontaan. Waarom moeilijk doen met achternamen, of afstandelijk met ‘Beste’? Gewoon gezellig modern ‘hey’. Sowieso draai je niet om de pot heen en zeg je direct waar het je om te doen is. In dit geval wilde je met mij praten over mijn voorkeuren in literatuur en lectuur. Je mailtje had je daarom de titel ‘wat lees je eigenlijk?’ gegeven. Heerlijk onderwerp, Anna. Ik kan uren praten over wat ik eigenlijk lees en ik vind het fijn dat jij daar ook schik in hebt. In mijn omgeving wil niemand met mij over boeken en kranten en bladen praten. Dat voelt soms best eenzaam. Misschien heb jij dat ook? Zodra ik je mail had gelezen, stuurde ik je een antwoord. Zou dit het begin kunnen worden van een penvriendschap? Of een leesclub? Het liep allemaal anders.

Je hebt mij nooit meer persoonlijk geantwoord. Was het omdat ik jouw bericht, dat – nu moet ik even kritisch zijn – wel erg veel over werk ging, niet zo heb beantwoord als jij hoopte? Je schreef over Blendle premium en dat het een veel betere nieuwsbron is dan Facebook en daarbij had je allemaal artikelen over Facebook geplaatst. Ik schreef je terug dat ik geen Facebook heb en dat ik niet zo goed wist wat ik hiermee aan moest. Dat moet toch kunnen, Anna, dat ik nét iets anders wil lezen? Daarover zouden we toch verder kunnen schrijven? Zo bouw je een goede penvriendschap op.

Ik kreeg net een mail met de volgende joviale aanhef: ‘Hey, Anna van Blendle hier‘. Gek. Ik ken helemaal geen Anna van Blendle. Jullie wel, @BlendleNL ?

— Teun van de Keuken (@Teunvandekeuken) 20 december 2017

Hey @Teunvandekeuken @AnnaKorterink bestaat echt! Wil je echt met d’r praten over wat je graag leest? Dan ben je van harte welkom voor koffie hoor 😂 https://t.co/eNHfQHNnJq

— Alexander Klöpping (@AlexanderNL) 1 januari 2018

Maar wat gebeurde er? Ik kreeg een heel onpersoonlijk bericht terug: ‘Het spijt ons dat we automatisch reageren. Het e-mailadres waarmee je contact hebt opgenomen accepteert helaas geen vragen. Grote kans dat het antwoord op je vraag in onze FAQ staat.’ Was getekend ‘Blendle support’. Waarom accepteer je geen vragen, Anna? En waarom stuur je mijn persoonlijke mails door naar Blendle support? Wie is Blendle support? Dat is toch niet aardig?

Na dit antwoord vroeg ik via Twitter of iemand van Blendle jou kende. Niemand van het bedrijf antwoordde, maar wel heel veel andere mensen. Zij hadden net zo’n persoonlijke mail van jou gekregen als ik! Allemaal kenden ze je niet en niemand heeft na het eerste contact meer van je gehoord. Er zijn zelfs mensen die nu denken dat je niet bestaat!

Dat willen we in deze tijd van nepnieuws toch niet hebben, Anna? Dat mensen niet alleen twijfelen aan de waarheid van het nieuws, maar zelfs aan het bestaan van de boodschappers ervan. Laat eens iets van je horen, als je tijd hebt.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.