Een volwassen vrouw droeg een T-shirt met daarop de tekst ‘Zero fucks given’. Ze was misschien iets ouder dan ik. Dus iemand heeft bedacht dat een kledingstuk met zo’n tekst leuk is, laat er vervolgens in Bangladesh duizenden van maken en dan is er dus een vrouw die juist dit exemplaar uit het kledingrek trekt, past, afrekent en aantrekt. Er zit iets paradoxaals aan dit T-shirt: eigenlijk loop je ermee voor gek, maar omdat je geen fuck geeft, doe je dat juist niet.

Belastingparadijzen

Dit T-shirt lijkt mij ook wel iets voor Wopke Hoekstra, naar verluidt nog steeds CDA-leider en demissionair brokkenpiloot op Financiën. Iedereen weet hoe gek hij is op onflatteuze puberale kleren met opdruk en de tekst is geknipt voor hem. Wopke geeft namelijk geen ene fuck. De hele formatie zat hij er als een pruilerige puber bij. Hij was nergens enthousiast over, maar hij wist wel wat hij stom vond: linkse partijen. Twee daarvan in de coalitie vond hij ‘te veel’.

Nu is er ophef over Wopke. Hij zat met een paar vrindjes in een beleggingsclubje dat via een brievenbusmaatschappij op de belastingparadijselijke Maagdeneilanden investeerde in een wildpark in Afrika van weer een ander vrindje. Saillant detail: in de beleggingsclub zat ook een kerel die Hoekstra later heeft aangesteld als directeur van de ABN Amrobank. Over het old boys network hoeven we ons geen zorgen te maken. Toen Wopke zich moest verantwoorden in het parlement, ging hij maar meteen helemaal met de billen bloot: hij had ook nog een pensioen van consultant McKinsey dat via Guernsey loopt. Een ander belastingparadijs.

McKinsey geeft geen fuck

Over deze consultant, die over de hele wereld bedrijven adviseert die willen fuseren, afslanken of een andere manier de bedrijfsvoering efficiënter willen maken, schreef Jarl van der Ploeg een interessant artikel. Als er één bedrijf is dat geen fuck geeft, is het McKinsey wel. Het werkt voor dubieuze regimes en adviseerde de afgelopen jaren verschillende bedrijven en regeringen om, hoe zeg ik dat netjes, creatief om te gaan met overheidsgelden.

Ook was McKinsey betrokken bij de opiatenepidemie waaraan sinds 1999 400.000 Amerikanen overleden. Zo adviseerde het een farmaceutisch bedrijf om een pijnstiller die vijftig tot honderd keer sterker was dan morfine, specifiek te richten op ‘patiënten met een hoog risico op misbruik’. Daar lag volgens McKinsey een ‘kans’.

Tweedeling

Voor superrijken is de wereld een speeltuin die ze naar eigen behoefte kunnen inrichten, zonder zich iets aan te trekken van het gepeupel. Ze maken gebruik van privéziekenhuizen en sturen hun kinderen naar de beste particuliere scholen om ook de volgende generatie een onoverbrugbare voorsprong te geven. De tweedeling tussen de haves en de havenots wordt zo steeds groter. Creatief boekhouden helpt daarbij: een constructietje hier en een maas in de belastingwet daar, allemaal kansen.

De superrijken vinden dat hun succes puur en alleen hun eigen verdienste is, dus waarom zou je overheden steunen door belasting te betalen? Dat doen alleen sukkels. Vaak investeren ze voor hun ego en geweten (die vallen bij hen vaak samen) een deel van dit dubieus verdiende geld in een goed doel dat hun naam draagt. Applaus!

Deze mentaliteit leeft ook al een tijdje binnen ons landsbestuur. Kijk maar naar het dividendbelastingdebacle, Cora van Nieuwenhuizen die lobbyist werd en nu dus ook Wopke. Het wordt tijd een fuck te gaan geven.