Het wordt tijd dat de Nederlandse clubs en de KNVB duidelijk gaan maken dat zij racisme in het voetbal geen enkel probleem vinden. Ze hoeven … Lees verder
Is ‘professional’ kauwgom echt voor vaklui?
Laatst kocht ik een pakje kauwgom, bestudeerde de verpakking en dacht onmiddellijk aan Japke-d. Bouma. U kent haar misschien niet, want deze grappige (tegenwoordig is … Lees verder
Sport is religie
Sport en religie hebben veel gemeen. Dat wisten we al, maar het bleek eens te meer toen uitmuntend onderzoek van de Volkskrant aantoonde dat ook de Eredivisie ten prooi was gevallen aan matchfixing. Er ging een schok door sportminnend Nederland. Hoe had dit kunnen gebeuren? Er was weliswaar al voor bel-Chinezen gewaarschuwd, maar daar was lacherig over gedaan. Logisch ook; daar vraagt het woord bel-Chinezen om.
Ronald Waterreus
Niet meteen weglopen, dit stuk gaat over Ronald Waterreus.
De oersaaie oud-keeper en sportcommentator die in het praatpanel van Jack van Gelder obligate voetbalmeningen brabbelt die je binnen een seconde nadat ze zijn uitgesproken al weer bent vergeten (ik kan alles over hem schrijven, want Ronald leest nooit iets wat over hem wordt gezegd), liep zondag opeens leeg.
Duits voetbal biedt troost
Lunteren 1982. In een grote tent van het Leger des Heils kinderkamp (dat leg ik u een andere keer nog wel eens uit) kijk ik met een stuk of vijftig andere tien- en elfjarige kinderen naar de WK-finale Italië-Duitsland. Italië wint met Paolo Rossi als topscorer en Duitsland gaat smadelijk ten onder. De tent ontploft.
Eén, twee, drie… doping!
‘Eén, twee, drie, heb je het gezien? Fantastisch hè, één, twee, drie!” Sinds dit weekeinde is heel Nederland in de ban van één, twee en drie. Iedereen die het erover heeft, steekt om zijn woorden kracht bij te zetten drie vingers in de lucht, als een kind dat antwoord geeft op de vraag hou oud hij is: zoveel jaar. Hartverwarmend enthousiasme over schaatsen. Eerst was er de vijf kilometer, toen Sven Kramer volgens verwachting de gouden medaille pakte en ook het zilver en brons voor Nederland waren. Later kwam er nog de sprinttriomf overheen: twee broers en een andere Nederlandse jongen.
Voetbalrechten
Olé, olé, olé, olé, we hebben de rechten, we hebben de rechten. Olé, olé, olé, olé, we hebben de rechten… Olé! Wie had dat gedacht, dat de NOS die commerciële ratten van Fox de loef zouden afsteken?!
Die jongens van Murdoch zouden hier wel even het voetbal overnemen: onder leiding van overloper en presentatiekanon Toine van Peperstraten – de man die bij zijn laatste uitzending van Studio Sport de door Liberace beroemd gemaakte uitdrukking ‘crying all the way tot the bank’ wel heel letterlijk nam – zou het voetbal in ons land nooit meer hetzelfde zijn: meer cameraposities, livestatistieken van spelers en heatmaps.