Waar is GroenLinks in Amsterdam mee bezig? Nu moeten de volkstuinen weer aangepakt worden. De simpele genoegens van gewone luyden op te dure grond is kennelijk een doorn in het oog.

Volkstuinen of villa’s

Die grond moet verkocht worden. Daar moeten villa’s op voor rijke mensen. De markteconomie moet op volle toeren blijven draaien. Weet u nog dat we het na corona anders zouden gaan doen? Minder jachtig, meer aandacht voor wat echt waardevol is, voor cultuur, natuur en elkaar? Meer mens, minder markt?

Niet dus. Niet in Amsterdam en niet bij GroenLinks-wethouder Marieke van Doorninck.

Het plan van GroenLinks is om de huren van de volkstuinen fors te verhogen. Huren voor tuinen waar je ook kunt slapen, stijgen met 500 procent. En de zogenaamde nutstuinen – u weet wel, die sympathieke moestuintjes in een woonwijk waar buren elkaar kunnen ontmoeten en samen groente verbouwen – zelfs met 800 procent.

Tuinders betalen inderdaad weinig huur, maar ze doen wel veel: ze verbouwen bloemen, planten, groente en fruit en onderhouden gezamenlijk het hele volkstuinencomplex. Daar gaan vaak duizenden manuren vrijwilligerswerk inzetten. Werk dat de gemeente nooit op dezelfde manier zou kunnen. Dat levert een formidabele biodiversiteit op. Maar weinig geld. Dat vindt de gemeente vervelend.

Mijn eigen volkstuin

Nog niet zo lang geleden had ik zelf een volkstuin. De minisamenleving waarin ik daar leefde, was behoorlijk ideaal. Oude mannetjes en vrouwen staken al hun vrije tijd in het mooi houden van het complex. Jongere leden spanden zich in om het verenigingsleven bloeiend te houden. Als ik er op zondagochtend kwam, hoe vroeg het ook was, trof ik het geweten van Amstelglorie al op de tractor: Wim Hemker. Over de tachtig en nog steeds razendactief.

Buren gaven elkaar stekjes en advies. Jaarlijks waren en zijn er activiteiten op het gebied van kunst en muziek en in het schrijvershuisje waar Jan Wolkers prachtige boeken schreef, logeren regelmatig gastschrijvers om aan hun eigen proza of poëzie te werken.

Proseccotuinders

Tuinieren maakt de mens zacht. Tuinieren is gezond. Onbewust of bewust voel je weer even je plaats in de schepping. Mensen hebben groen nodig. En we kunnen heel vaak praten over ontmoeten – mijn hemel, wat zijn daar veel beleidsstukken over geschreven – maar in die tuinen gebeurt dat. En dan wordt het groen ook nog eens onderhouden. Wat een soortenrijkdom vind je bij die tuinen!

Jaren geleden streed ik al met mijn medetuinders voor het behoud van Amstelglorie. Dat werd toen ook bedreigd. Ons werd verweten yuppen te zijn. Proseccotuinders.

Groenlinks is niet links en niet groen

Maar voor een groot deel van de tuinders is hun tuin pure noodzaak. Een huis met tuin in de stad kunnen zij zich niet veroorloven. Ze wonen in kleine huisjes en zijn blij dat ze op de volkstuin met hun handen in de aarde kunnen wroeten en de buitenlucht kunnen ruiken.

Wie denkt u dat de dupe wordt van deze krankzinnige huurverhoging? De proseccotuinder? Natuurlijk niet. Die trekt zijn portemonnee wel. Het zijn de armlastigen die straks van hun tuintjes worden verjaagd. De AOW’ers die de hele zomer bij hun tuin wonen. De vrijwilligers die in hun buurt een pluktuin hebben gemaakt om het contact met de buren te verbeteren.

Zoals Old Amsterdam-kaas niet oud is en niet uit Amsterdam komt, is GroenLinks niet links, en niet groen.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.