NVWA kan het werk niet meer aan

TeunColumns & verhalen

Er zijn mensen die er genoegen in scheppen niet één, niet twee, maar drie knuppels in het hoenderhok te gooien. Als er vervolgens gekrakeel uit de kippenren opstijgt, rennen ze niet weg, maar blijven ze rustig bij het hok om aan te wijzen welke dieren het zwaarst zijn getroffen.

Tjibbe Joustra is zo’n man. Wat klein van stuk, zijn double-breasted pak enigszins gespannen om de buik, pretoogjes achter een eenvoudig brilletje met metalen montuur dat schittert in het licht. Een Napoleon met humor. Hij is tegenwoordig baas van de Onderzoeksraad voor Veiligheid.

Het eerlijke verhaal van Diederik

TeunColumns & verhalen

Heus, zo slecht zijn we niet. Uiteindelijk willen we allemaal het beste. Een natje, een droogje, een huisje, een boompje en eventueel ook een beestje. Niet alleen voor ons zelf, maar ook voor de ander. Kijk maar naar het enorme succes van de dierenvoedselbank, we willen niet alleen onze eigen katten, honden en kanariepietjes verwennen, maar ook die van anonieme anderen.

Dierenliefde – ik ben er zelf niet zo bekend mee, maar op zich juich ik liefde altijd toe – doet het al enige tijd goed. We hebben in ons land zelfs een heuse politieke partij voor mensen bij wie de gevoelens voor de gevederde en harige medewezens overlopen.

Winkelcentrum Oostpoort

TeunColumns & verhalen

Bent u wel eens in zo’n typisch Nederlandse winkelstraat geweest? Schoon, netjes en gezellig anoniem. Je weet er altijd wat je krijgt. Vroeg u zich toen af waarom we zoiets niet in Amsterdam hebben?

Niet langer getreurd. Gisteren is met een ongetwijfeld spetterend optreden van Ali B winkelcentrum Oostpoort in Amsterdam-Oost geopend. In de volksmond nu al Almere aan de Ringvaart genoemd.
Op de website van het winkelcentrum – ‘Beleef Oostpoort, je doet niet meer gewoon boodschappen of eet een broodje, je moet het winkelen ervaren en je maaltijd beleven’ – leggen ze uit waarom het nieuwe winkelcentrum zo’n succes is: ‘Levendig doordat het een wijk wordt, waar voor iedereen altijd wat te beleven is.’

Het hoofdbestuur bestond nooit uit de leukste mensen

TeunColumns & verhalen

Ooit studeerde ik geschiedenis. Voor de historici in spe was er een eigen clubje: Kleio. Ik heb clubjes altijd gemeden en werd dus geen lid, maar op zich school er weinig kwaad in: de jongens en meisjes organiseerden feestjes en uitjes en schreven een blaadje vol. Zoals dat gaat.

Een studentenvereniging kan voor de sociaal dwalenden verlichting bieden. Vervelend was wel dat Kleio ook ongevraagd onze belangen behartigde. Daar ontfermde het hoofdbestuur zich over. Dat sprak docenten aan op de inhoud van colleges en de zwaarte van de tentamens en ijverde voor milieumokken.

Het ondraaglijke verdriet van een verliezend kind

TeunColumns & verhalen

Soms begrijp ik die vaders en moeders wel die zichzelf verliezen langs de lijn. Die van pure opwinding de meest schunnige woorden over hun lippen laten komen. Die scheidsrechters uitschelden en hun zoontjes of dochtertjes aanmoedigen de tegenstandertjes een miniem rot­schopje te verkopen. Soms begrijp ik het.

Ik praat het niet goed – tout comprendre is natuurlijk niet meteen ook tout pardonner. Maar toch…

Klagen

TeunColumns & verhalen

‘Moeilijke tijd!’ De biljartbalkale taxichauffeur schreeuwde het uit in een dik accent dat ik niet meteen kon thuisbrengen. Oost-Europees? ‘Moeilijke tijd!’ riep hij nog een keer. De ironie was onmiskenbaar. Bij hem moet je niet aankomen met jammerklachten over het zware leven van Nederlanders in crisistijd. Hier in Nederland had je toch zeker alles?

Nee, dan zijn eigen jeugd. In Armenië, zo bleek. Zijn vader en ooms waren gedood en hij was met zijn moeder, broers en zusjes naar Nederland gevlucht, waar zij aanvankelijk in een tent woonden. Nu rijdt hij op een taxi en woont hij in een tweekamerappartement in Amsterdam-West: ‘Tussen de Turken en achter een moskee. Dat vind ik natuurlijk vreselijk. Ik ben orthodox christelijk.’

Wouter Bos op de kast

TeunColumns & verhalen

‘Wouter Bos heeft al 5 X dezelfde column geschreven. Hij moet wat meer variëren in zijn onderwerpen. #columnles1.’

U weet het misschien niet, maar er woedt op dit moment een klein columnistenoorlogje in ons land. Aanvankelijk tussen een columnist van NRC Handelsblad, Bas Heijne en eentje van de Volkskrant, Wouter Bos, maar inmiddels ook tussen cursiefjesschrijvers van de Volkskrant onderling.

Zondagsradio

TeunGeen categorie

Het is zondagochtend even na achten en plots waan ik mij in de hemel. Boven het Naardermeer schijnt een waterig zonnetje. Ruisende rietkragen, uit moerassen stijgen zwanen op als ware het een luchtvaartreclame, hier schiet een kudde reeën weg, daar cirkelen de zilverreigers hoog boven het aardse gewoel. Aan de einder wuiven de bomen woest heen en weer. Er woedt een flinke storm. Ik ben bij de opnames van Vroege vogels, het programma over natuur en milieu op radio 1 dat al sinds 1978 (!) wordt uitgezonden.

Eén, twee, drie… doping!

TeunColumns & verhalen

‘Eén, twee, drie, heb je het gezien? Fantastisch hè, één, twee, drie!” Sinds dit weekeinde is heel Nederland in de ban van één, twee en drie. Iedereen die het erover heeft, steekt om zijn woorden kracht bij te zetten drie vingers in de lucht, als een kind dat antwoord geeft op de vraag hou oud hij is: zoveel jaar. Hartverwarmend enthousiasme over schaatsen. Eerst was er de vijf kilometer, toen Sven Kramer volgens verwachting de gouden medaille pakte en ook het zilver en brons voor Nederland waren. Later kwam er nog de sprinttriomf overheen: twee broers en een andere Nederlandse jongen.

Journalisten hebben lange tenen

TeunColumns & verhalen

Wij van de pers hebben lange tenen. We nemen iedereen de maat, maar zelf blijven we het liefst buiten schot. Logisch ook, want wij zijn immers objectief, onfeilbaar. Een verzameling journalistieke pausjes.

Zou dat de reden zijn dat ik op mijn columns over mediazaken (voorheen op een wat moeilijker te vinden plek op zaterdag) zo veel meer reacties krijg dan op mijn stukjes over, wat ze noemen, groene onderwerpen die ik de vijf jaar hiervoor schreef? Of vindt u radio, televisie en de bladen werkelijk interessanter en belangrijker dan het milieu?