Verklaarde ik de radio in mijn column van vorige week al op sterven na dood, deze week is hij echt heengegaan. Bij mij thuis, althans. Het toestel geeft nog wel aan op welke zender hij is afgestemd, maar geluid komt er niet meer uit. Aan- en uitdoen, wereldwijd het universele helpdeskadvies bij technisch ongemak, mag niet baten. De knopjes lang ingedrukt houden of heel vaak – tot zo ver mijn arsenaal aan ingrepen bij elektronicacalamiteiten – helpt ook niet. De lampjes branden vrolijk, maar het apparaat praat noch zingt meer. Mijn keukenradio vertoont dezelfde kuren. Hij geeft geen piep.
De radio is op sterven na dood
Hoe staat het eigenlijk met de radio? Heeft u daar nog weleens iemand over gehoord in al het geweld over de Publieke Omroep? Is er nog iemand die van het medium houdt? Die er bijzondere dingen mee wil doen? En gebeurt dat ook? Laat ik eerlijk zijn. Ik ben van nature geen positief mens en de situatie van de radio noopt er niet toe van mijn constitutie af te wijken. Met de radio ging het al lang niet goed en het wordt er alleen maar slechter op. De radio, of laten we zeggen de mooie, spannende en verrassende radio, is op sterven na dood. Het moordwapen heet horizontale programmering.
130 kilometer per uur
‘Alleen zuurpruimen zijn tegen 130 kilometer per uur. Dat is toch het beeld.’ Dit zei communicatiestrateeg Charles Huijskens in Het Parool. De strateeg vindt de verhoging van de maximumsnelheid slim bedacht. Met smaakt haalt hij een citaat van premier Rutte aan: ‘Iedere keer als je zo’n 130-bord ziet, denk je even aan het kabinet.’ Het liefst zou Rutte er de tekst ‘mogelijk gemaakt door de VVD’ bij laten zetten. Verkeersborden als reclameborden. Permanente campagne.