Uw Huispopulist heeft er zin in! Na al het gesomber van de afgelopen maanden, zeg maar jaren, gaan we het roer helemaal omgooien. In het land en in de krant! Als het goed is, wordt er de komende dagen een nieuw coalitieakkoord getekend. Dan krijgen we, na de langste formatie ooit, eindelijk een nieuw kabinet! Echt nieuw natuurlijk niet, want het zijn precies dezelfde partijen die hiervoor ook al een kabinet vormden. Een kniesoor – voorheen viel uw Huispopulist eerlijk gezegd ook weleens onder die categorie – zou dan mopperen. Als ze samen al een regering vormden en samen de verkiezingen wonnen, waarom moest het dan allemaal zo ongelooflijk lang duren? Maar dat is ongezellig en onnodig gepruttel. Want het mooie is: er komt een kabinet met meer elan!

U bent murw, ik ben murw, wij zijn murw

Eerder al had de premier zijn radicale ideeën voor een nieuwe bestuurscultuur uit de doeken gedaan. Dat is toch geweldig! Én een nieuwe bestuurscultuur, én meer elan onder leiding van de premier die ruim tien jaar verantwoordelijk was voor de ouwe bestuurscultuur en minder elan. Voor zoveel lenigheid kun je alleen meer je hoed afnemen. Alles wordt anders en beter. Ik heb er zin in.

In de Volkskrant wordt het ook gezelliger. De hoofdredacteur schreef onlangs dat we het accent gaan verleggen van sombere berichten over corona naar verhalen over veerkracht. U bent namelijk murw. U wilt de ellende allemaal niet meer horen. Ik snap dat. Ik ben ook murw. Buiten is het grauw en het miezert, de ellende in de wereld komt op me af. Een pandemie, slechte leiders, slechte mensen, domme mensen, gevaarlijke mensen. Een wereld die we met elkaar langzaam vernietigen. Ik schrijf erover, maar wat helpt het? De rottigheid wordt niet minder, en wilt u het überhaupt wel lezen? U bent murw, ik ben murw, wij zijn murw. Laten we de focus van deze sombere berichten verleggen. Geef ons heden onze dagelijkse veerkracht.

Het liefst verdwijn ik helemaal

Aan de wereld denken en optimistisch zijn, lukt me niet. Dus sluit ik me af. Het liefst verdwijn ik helemaal. Ik trek de stekkers van computer, televisie en radio eruit. Ik plak de brievenbus dicht. Alleen zo bereikt het giftige nieuws mij niet. Ik probeer aan vrolijke dingen te denken. Met de beentjes op de bank lees ik een gezellig boek. Dus niet de verhalenbundel over Rusland onder Poetin, niet de roman over het groeiende antisemitisme en nazisme tijdens het interbellum, en zeker niet mijn favoriete roman van de schrijver die haar hoofd in de oven stak. Nick Hornby is altijd een veilige keuze. Voetbal of popmuziek. En liefde. Geen politiek. Af en toe glimlach ik.

In Limburg heb ik een klein huisje met een lapje bos. Een plek waar het woelen der gehele wereld geen vat op lijkt te krijgen. Ik hak een paar dooie boompjes om. De buitenlucht doet mij goed. Mijn hoofd is koud, mijn spieren doen pijn. Ik leef en ik voel me goed. Mijn gedachten dwalen af naar gelukkige tijden in zonnige oorden, toen het leven overzichtelijk en zorgeloos was. Ik haal diep adem en voel de veerkracht. Als je heel goed luistert, hoor je in de verte de bruine laarzen al marcheren.