Mensen willen televisie kijken. Eigenlijk maakt het niet zo gek veel uit wat ze zien. Als het er maar is en makkelijk is te vinden. Dat is toch wel één van de belangrijkste conclusies van de onfortuinlijke episode met Tarik Z., die met zijn pistool de publieke nieuwsvoorziening enkele uren wist lam te leggen. Ja, ik weet dat het een nepperd was, maar dat was toen hij er een bewaker mee bedreigde en de journaalburelen op liep, nog niet bekend.

Er zijn natuurlijk ook andere conclusies te trekken: iemand met een wapen houd je niet tegen, de beveiliging van het Mediapark is zo lek als een mandje (maar er ís een ingewikkeld pasjesysteem), en het is onhandig dat zowel de studio’s als de techniek van de NOS in één pand zitten. Gebeurt er daar iets, dan valt er nauwelijks uit te zenden. Die verschillende conclusies, en de conclusies die ik nog vergeten ben, hebben we de afgelopen week verschillende keren voorbij zien komen. Maar over het gedrag van de kijker heb ik nog weinig gehoord.

Op die dag van Tarik zat ik in een enorme, uren durende sneeuwstormfile, net over de grens, terug uit Duitsland. Terwijl ik op Twitter de eerste berichten las over wat er gaande was op het mediapark en Rob Oudkerk op Radio1 stug over het mestoverschot bleef doorpraten, ontving ik plots tientallen, misschien wel honderden, berichtjes, aan mij persoonlijk gericht. Het waren commentaren op een aflevering van de Keuringsdienst van waarde die op dat moment werd uitgezonden, met mij erin. Veel meer dan normaal. Wonderlijk, want het betrof een herhaling. Een heel leuke weliswaar, over superfoods, tarwegras en meer van zulks, maar toch een herhaling.

Waarom kreeg ik dan plots zo veel meer reacties? Zelfs meer dan op een verse uitzending? Al snel werd het mij uit andere twittercommentaren duidelijk: terwijl NPO1 en 2 niets uitzonden (ook naar dat niets werd flink gekeken, bleek later), gingen mijn Keuringsdienst-makkers en ik vrolijk door, alsof er niets aan de hand was. Heel veel mensen die er normaal niet naar zouden kijken, besloten naar deze Keuringsdienst-aflevering te kijken.

Naar de superfoodsherhaling keken 1,2 miljoen mensen. Dit was de beste bekeken Keuringsdienst aller tijden en na GTST, een onverslaanbaar kanon, en de nieuws- en even geduldbijdragen over de pistoolzwaaier het best bekeken programma van de dag.

Mensen keken heus wel omdat ze het leuk en interessant vonden, maar ook, eerlijk is eerlijk, omdat het er gewoon wás. Ze willen nu eenmaal televisie kijken. Ze gaan heus niet een boek lezen als er niets van hun gading op de buis is. Ze kijken natuurlijk naar NPO1, want dat is het makkelijkst te vinden: zie de populariteit van het testbeeld. Powned trok ooit op NPO1, meen ik, zo’n 700.000 kijkers met beelden van een vollopend bad. Tijd en plaats bepalen voor een groot deel het succes van een programma.

Dat relativeert de kijkcijferrace toch een beetje.