Welkom in Duitsland. U kunt hier uw bel- sms- en internetbundel helemaal opmaken.’ Ik hoefde de afgelopen maanden maar een Europese grens over te steken of ik ontving een dergelijk bericht. Op het oog een strikt zakelijke mededeling. Toch komt hij een tikkeltje triomfantelijk over. Alsof de provider mij subtiel op zijn gulle daad wil wijzen. Hij geeft een cadeautje waarvoor ik dankbaar moet zijn. De irritatie zit hem in dat ‘helemaal opmaken’. Dat zegt een volwassene tegen een kind: ‘Dit taartje is voor jou en dat mag je helemaal alleen opeten.’ ‘Helemaal?’ ‘Ja, helemaal’ ‘Ik hoef het niet te delen met iemand anders of een stukje te bewaren voor later?’ ‘Nee, het is helemaal voor jou.’ ‘Wow’. ‘Maak maar helemaal op, hoor.’

U noemt mij een kniesoor en waarschijnlijk heeft u gelijk. Ik weet nu toch waar ik aan toe ben? Vodafone maakt het bonter. In een reclame zien we een ouder echtpaar. Een jongeman voice-overt er vrolijk op los: ‘Dit zijn Jan en Iris. En die nemen het ervan. Daarom gaan ze een paar keer per jaar ertussenuit. En waar ze ook heengaan, ze bellen, sms’en en internetten erop los, want de bundel is gewoon geldig in de EU. Een Vodafone-abonnement kent geen grenzen. Gebruik je bundel nu ook in de EU, net zoals thuis!’

Begrijp mij niet verkeerd, ik gun Jan en Iris die het ervan nemen en er daarom een paar keer per jaar tussenuit gaan, het allerbeste en ik vind het fijn voor ze dat ze overal in de EU net zo kunnen internetten als thuis. Maar daarvoor hebben ze Vodafone niet nodig. Dat kan tegenwoordig met elke provider. Als je ervan uitgaat dat een reclame ertoe dient klanten duidelijk te maken waarom jouw product beter, mooier, leuker of lekkerder is dan dat van de concurrent, kortom: waarmee het zich onderscheidt, dan is deze commercial volstrekt overbodig. Je maakt ook geen reclame voor telefoons die je aan en uit kunt zetten.

Dat bedrijven goede sier willen maken met de mogelijkheid overal in Europa gratis te internetten, is ietwat cynisch. Dat dit nu kan, is niet dankzij, maar ondanks hen. Jarenlang hebben ze goudgeld verdiend door klanten op kosten te jagen die in het buitenland vergeten waren hun roaming uit te zetten. We kennen allemaal de verhalen van mensen die na de vakantie plotseling een telefoonrekening van een paar duizend euro ontvingen. Gratis inkomsten voor de providers.

Onze eigen eurocommissaris Neelie Kroes spande zich al jaren geleden in om van deze kosten af te komen. Bedrijven als Deutsche Telekom en Vodafone voerden een flinke lobby tegen haar plannen. Nu moeten ze er toch aan geloven. En wat doen ze? Ze zeggen niet dat dit een maatregel is waartoe ze zijn veroordeeld en verzwijgen dat die roamingkosten al die jaren overbodig waren, maar doen alsof ze het zelf hebben bedacht: ‘We hebben je jarenlang bestolen, maar hé, goed nieuws, we doen het nu niet meer! Is dat geen prachtcadeau?’

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.