Ik heb permanent behoefte aan waardering. Ik wil best thuis mijn vuile was in de wasmand gooien, het bed opmaken en de wc-bril omlaag doen na het plassen, maar dan moet mijn vrouw dat op een gegeven moment wel opmerken. En mij complimenteren. Dat gebeurt zelden. Zodra ik echter verzuim iets op te ruimen, krijg ik de wind van voren. Terwijl ik ’s middags stilletjes sta te gebaren naar de door mij geleegde afwasmachine, komt mijn dochter binnen met een fluttekening. Voor mama. Moet je horen hoe die wordt geprezen. Het is niet eerlijk!

Zo voelt de PvdA zich na elke verloren verkiezing. Zíj doen al het harde werk voor de samenleving en die populisten – iedereen van een andere partij is populist – gaan er met de buit vandoor. Dan treedt de PvdA-reflex op: wij weten als enige hoe het moet met de wereld, maar de mensen begrijpen dat niet. Dus moeten we het beter uitleggen.

In dezelfde kramp lijken ‘De grote vier’ nu te schieten. De belangrijkste ontwikkelingshulporganisaties zijn enorm gekort op hun subsidie. In deze krant reageerden ze daarop. Hadden ze zelf iets fout gedaan? Niet echt. Maar omdat de mensen het niet begrijpen, moet er een nieuw verhaal komen.

Ik vraag Bart Romijn van Partos, de brancheorganisatie van Ontwikkelingshulpsamenwerking, waarom. ‘Het is niet zo dat we op zoek zijn naar een nieuw verhaal. Volgens mij hebben we een goed verhaal.’

Jullie hebben een goed verhaal, maar dat komt niet over?
‘Dat klopt. De politiek luistert bijvoorbeeld niet naar wat er hier structureel gaande is en laat zich leiden door angstgevoelens: De PvdA zit in de tang bij de VVD, de VVD in de houdgreep van de PVV en de PVV koestert de angst. En dat terwijl uit onderzoek blijkt dat mensen armoedebestrijding heel belangrijk vinden.’

Niet zo belangrijk dat politici er stemmen mee kunnen winnen.
‘Er zijn natuurlijk andere dingen waar je makkelijker mee scoort. Die meer op het onderbuikniveau liggen van de burger.’

Ik haal u even aan: ‘Het nieuwe verhaal moet burgers weer enthousiast maken over ontwikkelingshulp.’
‘Ja. Ik denk dat wij veel meer mogen uitdragen wat de organisaties doen en bereikt hebben. Op zijn Amerikaans: wees trots en verkoop dat!’

En de media, wat was daarmee?
‘Voor hen geldt: goed nieuws is geen nieuws en slecht nieuws is groot nieuws.’

Die zoomen bijvoorbeeld te veel in op geld dat een keer niet bij de juiste partij terechtkomt?
‘Ja. Of als een directeur een te hoog salaris verdient, dan krijgt dat veel aandacht.’

Dat is toch logisch?
‘Dat is goed. Maar dat veel organisaties daar juist zorgvuldig mee omgaan, is dan geen nieuws.

Dat is toch ook geen nieuws?
Als mensen normaal doen? ‘Nou dat is één voorbeeld…’

Uw ‘nieuwe verhaal’ klinkt een beetje als de PvdA na een verkiezingsnederlaag: wij moeten het beter uitleggen.
‘Die bezuinigingen zagen wij al vijf jaar geleden aankomen. Ook zien wij onze achterban niet slinken zoals de PvdA.’

U zegt wel een paar keer dat jullie verhaal goed is, maar niet goed overkomt. Die anderen hebben dus voornamelijk schuld?
‘Als je zegt: mensen weten te weinig wat er bereikt wordt, dan zeg ik ja. Maar de vergelijking met de PvdA vind ik niet zo relevant.’

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.