Vorige week nam ik mijn vaste route om een stukje hard te lopen. Normaal is het daar doodstil, maar nu leek het er op de Kalverstraat in betere tijden. Alle gekooide dieren willen even naar buiten, de spieren in beweging zetten. Sommigen lijken het noodlot te willen bezweren door fit te blijven: ik ben gezond dus mij overkomt niets.

Anderhalve meter

Het was zeer onaangenaam. Ik zigzagde over het niet heel erg brede weggetje om te proberen minimaal anderhalve meter van mijn mederenners, wandelaars en fietsers te blijven. Anderen leken zich minder druk te maken: ze renden en wandelden rakelings langs hun medeweggebruikers. Geregeld belandde ik in de berm om toch nog enige afstand te kunnen houden, mijn hoofd afgewend. Sindsdien ren ik daar niet meer.

In mijn buurt wordt nog vrolijk gevoetbald. Dat mag ook van de burgemeester van Amsterdam, dus waarom zou je het niet doen. Maar wel anderhalve meter afstand houden, hè jongens! Dat zoiets praktisch niet uitvoerbaar is als je de bal van elkaar wilt afpakken – en dat wil je – doet niet af aan de goede intenties. Tussen die voetballertjes staan ouders met elkaar te praten. Niet op de voorgeschreven afstand, maar zo dichtbij als in het pre-coronatijdperk gewoon was.

Sommige van die mensen ken ik wel een beetje. Hoogopgeleide mensen, succesvolle mensen. Wat denken zij? Staan ze boven de adviezen van de overheid? Wanen zij zich onaantastbaar? Één keer riep ik ‘Anderhalve meter afstand, graag!’, naar iemand die veel te dicht lang mij liep. Ik kreeg een snauw dat ik ‘geen grappen moest maken.’ Ik word er moedeloos van.

Amsterdamse Bos

Thomas, de personal trainer die mij begeleidt bij mijn grote dieetproject voor deze krant, dat nu even niet zo belangrijk is, nodigde mij uit om in het Amsterdamse Bos te gaan trainen. De sportschool is immers dicht. Uit vrees dat het daar ook weleens druk zou kunnen zijn, hebben we dit toch niet gedaan.

Uit foto’s van Het Parool bleek dat een goede beslissing: een enorme groep mensen was daar tegelijk van het mooie weer aan het genieten. In het Vondelpark dezelfde soort taferelen: menigten die gezellig op elkaar getast het weekend aan het vieren waren. Ook de stranden en markten waren overvol dit weekend: anderhalve meter afstand? Waarom zouden ze? Wat bezielt deze mensen? Waarom zijn die markten eigenlijk nog open?

Thomas stuurt mij nu iedere week zelfgemaakte filmpjes met full body work-outs om ruim een uur flink te zweten. Het is niet ideaal, maar het kan even niet anders.

Totale lockdown

We zijn of asociaal of dom of hulpeloos. Voordat deze crisis ons teisterde, schreef ik al dat we niet te veel moeten verwachten van de eigen verantwoordelijkheid van de mens om altijd de juiste beslissingen te nemen. We kunnen ons maar moeilijk beheersen om zo onszelf en onze omgeving gezond te houden. Als we allemaal wat verstandiger en socialer met onze (beperkte) bewegingsvrijheid omgaan, dan is een totale lockdown niet nodig. Nu wordt hij onvermijdelijk. Bedankt.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.