Ik brul wat af tegen mijn toestel. Kennelijk hebben de radioreclamemakers, naar verluidt de allerlaagste soort in de doorgaans toch zo glamoureuze commercialwereld, ooit bedacht dat je de luisteraar direct moet aanspreken. Dat je hem moet prikkelen door hem een vraag te stellen.
Ik kan ze vertellen: ze prikkelen me tot schreeuwens toe, maar die domme boekjes, waarschijnlijk van hetzelfde niveau als hun handboeken volksverleiding, hoef ik voor geen goud te hebben. Wie wel eigenlijk?
En dan dat snel in huis hebben. Welk probleem in de organisatie kan voor een afdelingshoofd zo nijpend zijn dat de aanschaf van een verlossend boekwerk met de gouden regels van people management niet een dagje kan wachten?
Sowieso. In de reclames op Radio1 worden voornamelijk ondernemende types aangesproken die leiding moeten geven en een warme belangstelling aan de dag leggen voor beleggingsfondsen, waarvan het risico doorgaans ‘zeer groot is’. Zelden spreken ze mij aan. Wie is die doorsnee Radio 1-luisteraar? En waarom ben ik het niet? Wie ben ik überhaupt? Het reclameblok op de nationale nieuwszender stort mij steevast in een existentiële crisis.
Plotseling hoorde ik er eentje die ik niet kende. Die eens niet over leningen, polissen en managen ging, maar over kunst. Over muziek: ‘U luistert naar de radio. Dus van de waarde van muziek hoeven we u niet meer te overtuigen.’
Helemaal klopte die mededeling, wél direct tot mij gericht, maar niet in de zo populaire vraagvorm, overigens niet. Want ik luisterde naar nieuws- en babbelzender Radio 1 en het stoort mij zeer dat het gepraat daar voortdurend hinderlijk wordt onderbroken door muziek. Maar goed. Het intrigeerde mij wel wat de radioreclameman mij over muziek wilde vertellen.
Een interessant onderwerp: wat vermag muziek? Welke waarde heeft ze?
Bepaalde liedjes roepen herinneringen op, voeren je terug naar andere plaatsen en tijden, naar een omhelzing of ruzie, kunnen je vrolijk maken, verdrietig, boos zelfs. Sommige muziek kun je niet meer aanhoren; zozeer is die verbonden met intense zielenpijn. En naar sommige liedjes wil je stil op een stoel luisteren, om nog geen triangeltje te missen, terwijl je bij andere niet stil kunt zitten vanwege de dreunende beat. Dat is de waarde van muziek. Dacht ik. Maar nee, ging de commercial verder: ‘Kledingwinkels, supermarkten, warenhuizen, met muziek scoren ze beter. Klanten gaan er meer van uitgeven. Dat is de kracht van muziek.’
Sodemieter toch op. Waarom moet alles worden gereduceerd tot het platte geld. Kennelijk is de Radio 1-luisteraar, in elk geval volgens de reclamemakers, een boertige, cultuurloze patjepeeër. Goed om te weten.
Deel dit verhaal