Je kunt overal ruzie over maken, maar mijn vrouw en ik besloten over de bucket list te twisten (dat is iets anders dan de bucket challenge, wat ook een prima onderwerp voor een dispuut zou kunnen zijn, maar daarvoor moet u de column van Sylvia Witteman maar even opzoeken. De strekking is dat we nu weten dat Knevel van Knevel en Van den Brink tietjes heeft en dat we dat liever niet hadden geweten). 

Overigens besloten we natuurlijk niet om ruzie te maken, we kregen het. En het was mijn schuld.

Hoe gaat zoiets? Mijn vrouw kwam vrolijk thuis van haar werk, schonk een glaasje wijn in terwijl ik in een pan stond te roeren en begon over de bucket list van haar collega. Voor wie het niet weet: een bucket list is een lijst van dingen die je als mens per se wilt doen voor je dood gaat.

De term is bekend van de gelijknamige film uit 2007 met Morgan Freeman en Jack Nicholson die als terminale patiënten in hun laatste weken allemaal bergen beklimmen en uit vliegtuigen springen. Een soort ‘Try before you die’ met betere acteurs.

De collega van mijn vrouw had van één of andere coach aangeraden gekregen een lijst te maken van honderd dingen die ze in de rest van haar leven – volgens mij is de collega nog redelijk jong – nog graag zou willen doen. Voor mensen die nadenken over de volgende stap in hun carrière schijnt het opstellen van zo’n lijst behulpzaam te kunnen zijn: Waar wil ik naartoe? Wat wil ik meemaken? Wat moet ik daarvoor doen? Zoiets.

De collega was tot 63 dingen gevorderd, van kleine dingen als ooit nog eens een bepaald boek lezen tot grote reizen en spannender werk. Het had mijn vrouw geïnspireerd. De bucket list had haar vrolijk gemaakt. Onmiddellijk begon ze dingen op te noemen die zij nog graag zou willen doen: een grote reis naar Afrika met mij en onze dochters, met een camper door Noord-Amerika trekken, van alles. Haar enthousiasme was niet te stuiten.

En toen kwam de bui die ik al had voelen hangen. ‘En jij, schatje, wat staat er op jouw lijst?’ vroeg ze.

Ik had niets. Helemaal niets. Alsof ik voor een groot examen stond, klapte ik totaal dicht: ‘Ik heb alles al. Als ik iets wil, dan doe ik het gewoon. Dat hoeft niet op een lijstje. Daar geloof ik niet in,’ bromde ik.

Mijn vrouw werd boos: ‘Als je niks wilt, kun je net zo goed dood zijn!’ Geërgerd trok ze zich met haar wijn terug op de bank. Even later hoorde ik haar de lijstjes van de kinderen doornemen, die allemaal wel hun dromen hadden: ‘Ik wil naar het Vrijheidsbeeld in New York’ en ‘Ik wil vissen vangen met een echte hengel.’ De wensen volgden elkaar moeiteloos op.

Ik houd zielsveel van mijn vrouw en ik snapte haar ergernis. Met de fles liep ik naar haar toe, schonk haar bij en zei: ‘Bovenaan mijn lijst staat dat ik met jou honderd wil worden.’