msterdam is een fietsstad. Het nieuwe college zou dit moeten erkennen. Uiteraard zou het met GroenLinks erbij makkelijker zijn de prominente rol van het rijwiel … Lees verder
Sociaal leenstelsel
Allereerst: hulde voor de bedenker van de term sociaal leenstelsel. Een leenstelsel op zich moge dan een wangedrocht zijn, tegen een leenstelsel dat sociaal is, kun je met goed fatsoen geen bezwaar hebben.
Europese Verkiezingen
Bent u ook zo blij dat de campagne voor de Europese verkiezingen voorbij is? Of had u niet eens in de gaten dat die begonnen was? Ik kan het u nauwelijks kwalijk nemen. Want wat was het een lamlendige toestand.
Sinds onze politici de straat op moesten om kiezers te winnen voor het referendum over de Europese grondwet (Gerrit Zalm: ‘Ik ga niet folderen, hoor!’), heb ik niet meer zo weinig animo bij onze politici gezien om hun boodschap uit te dragen. Ze reisden wel het land door en lieten zich af een toe met een lachende baby (Wilders) of huilende (Rutte) op de foto zetten, maar tot een wervende tekst over de aanstaande verkiezingen en de rol van de eigen partij daarin, kwam het nauwelijks.
Patrick Lodiers jokt
Patrick Lodiers houdt ons enigszins voor het lapje. De BNN-coryfee die zichzelf als BNN-voorzitter zo’n vorstelijk salaris toekende voor zijn werk als programmamaker en presentator dat Albert Verlinde schamperde: ‘Het unieke talent van Patrick Lodiers, wat is dat dan?’, presenteert tegenwoordig het radioprogramma De overnachting.
In dit programma komt, en ik citeer de site: ‘iedere week een prominente gast logeren in een hotel in Amsterdam. Voor het slapen gaan praat presentator Patrick Lodiers live in de hotelkamer met uiteenlopende bekende gasten over daden, dromen en passies.’ Spannend!
Özcan Akyol en Amsterdam
Özcan Akyol heeft een column geschreven die veel Amsterdammers boos heeft gemaakt. Zo boos dat hij wordt bedreigd. Vooral via e-mails, Twitter en Facebook, dus je kunt je afvragen met hoeveel korrels zout je de dreigementen moet nemen. Hopelijk met heel veel, maar toch.
Akyol is een wonderlijke jongen. Uitermate voorkomend, onberispelijk gekleed, haar kort, strak naar achtergekamd, keurig opgeschoren aan de zijkanten en bakkebaarden die in één dunne streep langs de kaaklijn doorlopen in een snorbaardje. Misschien nét aan de verkeerde kant van ijdel. Tikkeltje Italiaans. Wel charmant. Zeker als je hem hoort praten met zijn lichtzangerige Sallandse tongval.
Het spel met de dood
Sinds ik kinderen heb, ben ik voorzichtiger geworden in het verkeer. Angstiger. Ik stop voor elk stoplicht (‘Verkeerslicht, heet dat,’ snauwde mijn rijleraar mij vroeger toe, ‘dat ding staat er toch niet alleen om je te laten stoppen!’ Ik heb mijn rijbewijs nooit gehaald.), kijk minimaal drie keer naar links en naar rechts en houd mij verre van vrachtauto’s.
Vooral als de kinderen bij mij op de fiets zitten. Veel te eng. Voor ik ’s avonds de stad in rijd, onderwerp ik mijn lampjes nog aan een uitgebreide inspectie. Veiligheid voor alles.
Wie knap is krijgt stemmen
Dat Lodewijk Asscher een bril is gaan dragen, is een meesterzet. Dat had ik niet meteen door. Want laten we eerlijk zijn: de jeune premier, ik bedoel minister, wordt niet bepaald knapper van de zwartgerande jampotglaasjes op zijn neus. Zijn ogen worden er oogjes van en Asscher wordt er, zoals wij dat vroeger noemden, een stuudje van. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Zou je denken.
Aardig of niet aardig is irrelevant
Met een vriend speel ik af en toe het spel ‘aardig of niet aardig?’: de één noemt een naam van een bekend persoon en de ander zegt of hij aardig is of niet. In het echt.
Het spel is niet spannend, maar veel plezier kun je er wel mee hebben. Het geeft aanleiding voor geanimeerde discussies, want wie weet nu of iemand in het echt een leuke man of vrouw is? Hoe iemand overkomt op televisie hoeft niets te zeggen. Met knap acteerwerk kun je een heel eind komen. Daarom geven de getuigenissen van mensen die de beroemdheden in het echt hebben ontmoet de doorslag. Bruce Springsteen bijvoorbeeld. Leuke kerel toch? Geeft alles op het podium. Held van velen.
NVWA kan het werk niet meer aan
Er zijn mensen die er genoegen in scheppen niet één, niet twee, maar drie knuppels in het hoenderhok te gooien. Als er vervolgens gekrakeel uit de kippenren opstijgt, rennen ze niet weg, maar blijven ze rustig bij het hok om aan te wijzen welke dieren het zwaarst zijn getroffen.
Tjibbe Joustra is zo’n man. Wat klein van stuk, zijn double-breasted pak enigszins gespannen om de buik, pretoogjes achter een eenvoudig brilletje met metalen montuur dat schittert in het licht. Een Napoleon met humor. Hij is tegenwoordig baas van de Onderzoeksraad voor Veiligheid.
Het eerlijke verhaal van Diederik
Heus, zo slecht zijn we niet. Uiteindelijk willen we allemaal het beste. Een natje, een droogje, een huisje, een boompje en eventueel ook een beestje. Niet alleen voor ons zelf, maar ook voor de ander. Kijk maar naar het enorme succes van de dierenvoedselbank, we willen niet alleen onze eigen katten, honden en kanariepietjes verwennen, maar ook die van anonieme anderen.
Dierenliefde – ik ben er zelf niet zo bekend mee, maar op zich juich ik liefde altijd toe – doet het al enige tijd goed. We hebben in ons land zelfs een heuse politieke partij voor mensen bij wie de gevoelens voor de gevederde en harige medewezens overlopen.