Met brille en plezier laat hij zien dat wijdverbreide ideeën als dat de mens van zijn ervaringen leert, de joodse spijswetten oorspronkelijk hygiënische maatregelen zijn en dat je de feiten niet kunt begrijpen als je de achtergronden niet kent, volstrekt onzinnig zijn.
Het verhaal dat ik heb teruggelezen vanwege mijn Nespressomachine die weigert kapot te gaan, gaat over een bekend gloeilampenmisverstand: ‘Bijna iedereen denkt dat Philips best gloeilampen zou kunnen maken die niet stukbranden, maar dat niet doet omdat Philips dan failliet zou gaan, want dan hoefde je maar één keer zo’n lamp te kopen.’
Mijn Nespresso-apparaat wil niet kapot. En eerlijk gezegd baal ik daarvan. Ik wil dat het kreng het begeeft, waarom zal ik u zo uitleggen, maar het Nespresso-apparaat – Van Het Reve legt in dit boek ook uit dat de regel dat je de herhaling van hetzelfde woord moet vermijden, flauwekul is – lijkt zo gemaakt dat het niet kapot kán.
Het gaat de fabrikant immers niet om de verkoop van het apparaat – dat geven ze praktisch gratis weg – maar om de verkoop van de koffiecupjes. Die kosten een duizelingwekkende 35 cent per stuk. Hoe meer je daarvan koopt, hoe rijker Nespresso wordt. Als de koffiemachine het begeeft, kan de klant gaan twijfelen over deze hele koffiezetmethode en daarom moet het apparaat het altijd blijven doen.
Daarom moest ik aan Karel van het Reve denken: zouden die gloeilampen dan toch niet expres korterlevend gemaakt zijn? Zouden ze wel eeuwig branden als dat lonend was? Reve legt uit van niet: als dat kon, had een student aan een technische universiteit allang zo’n lamp ontwikkeld, of anders een communistisch regime – dat bestond toen nog – dat immers niet op winst uit was, maar op goede voorzieningen voor het hele volk. Bovendien waren er andere apparaten als ijskasten die nauwelijks kapot gingen, al had de fabrikant daar geen baat bij. Waarom dan alleen een moedwillig defect bij lampen?
Ik wil al jaren een nieuw koffiezetapparaat. Iets met verse bonen, waaruit minstens zo lekkere koffie komt, voor minder geld en met minder aluminium afval. Ik heb met mijn vrouw al jaren geleden afgesproken dat we iets nieuws zullen kopen als dit Nespressoding kapot gaat. Een paar keer leek het zo ver. Het oude beestje weigerde te starten, lampjes bleven hysterisch knipperen of brandden juist helemaal niet meer, maar uiteindelijk bleek hij na veel horten en stoten telkens weer aan een nieuw leven te beginnen. We hebben nog een stuk of tien cupjes Arpeggio in huis. Als die op zijn, ga ik definitief aan de verse bonen.
Deel dit verhaal