Vanaf deze plek wil ik de gemeente, excuus, de metropóól Eindhoven van harte feliciteren met de nieuwe naam van haar station: Eindhoven Centraal. Wauw! Dat klinkt toch wel even anders dan het oude, volstrekt van allure gespeende ‘Eindhoven’.

Wat moesten ze in het buitenland wel niet denken toen ze ontdekten dat deze stad niet eens een centraal station had? Miljoenen toeristen hebben de stad gemeden en honderden bedrijven hebben zich toch maar niet in de stad gevestigd toen ze erachter kwamen. Het kon daar nooit hip and happening zijn.

Eindelijk Eindhoven Centraal

Maar dat wordt nu allemaal anders. Sinds vorige week heeft Eindhoven eindelijk een Centraal Station. De naamsverandering kost een ton, maar dat interesseert burgemeester John Jorritsma niet: ‘Achteraf kun je altijd zeggen dat iets geld heeft gekost, maar wat het opbrengt, daar praat nooit iemand over.’ Zo is het, John.

En wat levert het dan op? ‘Dit brengt uitstraling en dynamiek voor deze stad. De erkenning van een metropool. Waar ik ook in de wereld kom, over Eindhoven spreekt iedereen. Daar hoort een Centraal Station bij.’ Zou het?

Ik heb nog nooit iemand over Eindhoven horen praten

Niet om onaardig te zijn, maar ik ben ook op best veel plekken in de wereld geweest, maar ik heb nog nooit iemand over Eindhoven horen praten. Nooit!

Zou het kunnen dat mensen over de hele wereld vooral over Eindhoven praten als ze een meeting met de burgemeester van Eindhoven hebben? Of zou de beste man werkelijk denken dat ze in Beijing, Boston en Bombay ook als hij er niet is voortdurend hooglopende discussies hebben over amazing Eindhoven?: ‘But did you know Eindhoven doesn’t have a Central Station?’ ‘What, that’s impossible! It’s a metropole!’

Megalomane onzin

Zo’n naamsverandering is natuurlijk dure megalomane onzin. Maar gelukkig voor de bestuurders is er altijd wel een minkukel met een flauwekulbaan die ze gelijk geeft. Neem Robert Jan Heyning van Naambureau The Nameworks over de naamsverandering: ‘Het geeft de stad wat meer internationale status. Het suggereert ook dat er meerdere stations zijn, waarmee gevoelsmatig de stad groter wordt.’

En communicatieadviseur Martijn Schenning, toen Arnhem zijn station centraal mocht noemen: ‘Arnhem wil waarschijnlijk grootstedelijke ambities uitdragen met deze naam. Ze zoeken aansluiting bij de andere grote steden met deze naam.’ Grote steden als Londen en Parijs, lieve communicatievrienden? Daar hebben ze niet eens een Centraal Station. Is dat niet fnuikend voor hun uitstraling, dynamiek en grootstedelijke ambities?

Calimero-gedrag

Ook in Amsterdam kennen ze dergelijk Calimero-gedrag. De goeie ouwe Stadsschouwburg moest twee jaar geleden plotseling een naam krijgen met allure. Het werd ITA, Internationaal Theater Amsterdam. Een naam als een Wereldtijdschrift, opgeklopt, maar zonder kraak of smaak.

De uitleg is weer prachtig: ‘De naam toont dat we theater maken en programmeren in en vanuit Amsterdam binnen een internationale context.’ Juist. Alsof je het woord ‘internationaal’ nodig hebt om internationaal te zijn. Kleingeestig provinciaal is het. De Volksbühne in Berlijn, de Scala in Milaan, The Old Vic in Londen en Carnegie Hall in New York, iedereen weet ze te vinden. En het Concertgebouw ook.

Er is hoop

Maar er is hoop. Eind vorig jaar mochten bewoners stemmen over een nieuwe naam voor het Osdorpplein in Amsterdam. Die moest anders, vonden bestuurders. Op in de vaart der volkeren! Wat kozen de bewoners? Osdorpplein! Burgers geven minder om holle marketing dan hun bestuurders met grootheidswaanzin.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.