Als je goed kijkt en luistert, zie je overal holle frasen. Ik verzamel ze. En ik vraag u mij daarbij te helpen. Zodat wij hier … Lees verder
Prinsjesdag oftewel het hollefrasenfestival
Prinsjesdag staat bij ons hollefrasenwatchers ook wel bekend als het hollefrasenfestival. Nooit worden er meer loze kreten geslaakt dan op de derde dinsdag van september. … Lees verder
Obama | Radiocolumn Vroege Vogels
Politici zijn wonderlijke snuiters. Doorgaans zijn ze aan hun politieke loopbaan begonnen omdat ze iets willen veranderen in hun dorp, stad, land of zelfs de … Lees verder
Over kwaliteit valt niet te twisten
Als ik politicus was, wist ik het wel. Dan zou ik om de haverklap voor meer kwaliteit pleiten. Want kwaliteit, daar is iedereen voor. Maar … Lees verder
Mark Rutte, capo di tutti capi
Potdikkie, dat interview met Mark Rutte in Metro was wel behoorlijk briljant. Heeft u het gelezen? Of er op zijn minst van gehoord? Kan niet missen. Het was het stuk waarin onze premier de slachtoffers van discriminatie zelf verantwoordelijk verklaarde voor die discriminatie. Discriminatie komt nu eenmaal altijd voor bij tweede en derde (!) generatie allochtonen. Eigen schuld, dikke bult.
Alleen het rendement telt
‘Wie jong is en niet links heeft geen hart, wie oud is en niet rechts heeft geen verstand.’ Ik zou bijna op z’n dominee Gremdaats willen zeggen: Kent u die uitdrukking? Hij wordt meestal schamper lachend gebruikt door een – inderdaad – ouder persoon, meestal een man, om zich teweer te stellen tegen de bespiegelingen en beschuldigingen van een representant van een jongere generatie. Zeg: een financieel geslaagde vader op het verjaardagsfeestje van zijn idealistische, studerende zoon.
Waarom zijn debatten op tv nooit debatten?
Dat was wat hè, dat lijsttrekkersdebat voor de Eerste Kamer. De vriendelijke presentator van College Tour en de strenge dame met de krulletjes van de Haagse politiek proefden de nieren – zo noemen ze dat toch op het Binnenhof? – van de lijsttrekkers van de Eerste Kamer.
Weg met de technocratie, leve de politiek!
Ooit geloofde ik kortstondig in de technocratie. Toen ruim twee jaar geleden de PvdA en de VVD besloten samen een kabinet te vormen, was ik gematigd – het blijft tenslotte politiek – enthousiast. Eindelijk zou er in ons land orde op zaken worden gesteld, na een periode van gekissebis tijdens het vermaledijde VVD-CDA-kabinet met gedoogsteun van de PVV.
Het zorgbaantje van Samsom
Je zou Diederik Samsom maar zijn. Wat een hondenbaan heeft die. Terwijl het toch zo lekker begon. Nadat hij zijn doorzichtige dunne haren had laten kortscheren, zich een strak pak met das had laten aanmeten, tussendoor nog even kon schitteren als kerngeleerde tijdens de Fukushimaramp, pronkte met zijn bijbaantje als straatcoach en zijn drammerige maniertjes ergens heel diep in een la had gestopt, was hij bijna de minister-president van Nederland geworden. In de campagne had hij zich waarlijk premierabel getoond. Vooral dat hij weigerde harde beloftes te doen, we leven nu eenmaal in een coalitieland, maakte indruk. Dat hebben we geweten.
De Van Miltenburg rules
Dat hebben wij weer: een parlement dat bang is voor het volk. Of in elk geval voor de journalisten die het volk informeren over wat het uitspookt.