Mijn mobieltje ging. Iemand van een luchtvaartmaatschappij wilde weten of ik tevreden was met mijn frequentflyerkaart. Er volgden een heleboel vragen waar ik geen zin in had. Waarom ik de kaart had, wat ik ermee deed en of ik naar mijn zin genoeg punten verzamelde? Ik antwoordde kortaf en gaf een paar keer te kennen dat ik niet veel tijd voor dit gesprek had.

Toen kwam de aap uit de mouw: ‘Wist u dat u veel sneller veel meer miles kunt verzamelen als u een American Express Card neemt?’ Nu had ik er echt genoeg van: ‘De American Express Card vind ik niks en hij wordt op veel plekken niet geaccepteerd. Bovendien hoef ik ook niet zo graag extra airmiles te verzamelen.’

De frequentflyerdame begreep dat er bij mij weinig te halen viel en bedankte mij voor het gesprek. Ze wees mij nog wel op de mogelijkheid aan de lijn te blijven om mij aan te melden voor het Bel-me-niet-register. Dat deed ik. Wel een beetje vreemd, want ik was ervan overtuigd dat ik daar al stond ingeschreven.

Wat blijkt? Een bedrijf waar je klant bent, of bent geweest (!), mag je zelfs bellen als je in dat register staat. Als je daar niet van gediend bent, moet je expliciet aangeven niet meer door die firma gebeld te willen worden.

Dat is nogal wat. Ik weet niet waar u allemaal klant bent geweest, maar ik bij heel veel bedrijven. Die mogen mij dus allemaal bellen zonder dat ik daarvoor toestemming heb gegeven.

Na een halve minuut aan de lijn werd de verbinding plotseling verbroken. Lekker dan. Dan maar online mijn recht halen om niet gebeld te worden. Ook dat is niet eenvoudig. Eerst moet ik mijn naam en e-mailadres invullen en aangeven of ik een man of vrouw ben. Waarom? Wat maakt het voor Philips, BCC, T-Mobile, Apple, Samsung, Amnesty International en de luchtvaartmaatschappij uit van welk geslacht ik ben? Een telefoonnummer dat ze voortaan niet meer mogen bellen zou moeten volstaan. Maar nee. Voordat ik door mag naar pagina 2, ‘Adresgegevens’ – die hebben ze kennelijk ook nog nodig – en pagina 3 ‘Blokkades’, moet ik ook nog een wachtwoord opgeven. Dat gaat mis: of ik een ander wachtwoord wil kiezen?

Gefrustreerd zoek ik of ik het Bel-me-niet-register kan bellen. Dat kan. Kosten 15 cent per minuut, verwachte duur van het gesprek vier minuten. De gedachte aan deze vier minuten zijn inmiddels ondraaglijk. Dat ik ervoor moet betalen, weliswaar maar 60 cent, stuit mij tegen de borst.

Waarom moet ik geld uitgeven om spammers te stoppen? De blokkades voor het Bel-me-niet-register zijn te groot. Je moet over een ijzeren wil beschikken om bedrijven te kunnen weerhouden je nog langer lastig te vallen. De omgekeerde wereld.

Daarom pleit ik in navolging van de Amsterdamse ja/ja-sticker – alleen bij mensen die deze bij hun brievenbus hebben geplakt, ploffen nog folders op de mat – voor een Bel-mij-wel-register. Alleen wie expliciet aangeeft gebeld te willen worden door bedrijven, mag telefonisch worden gestoord.

Afbeelding: 422737 via Pixabay

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.