Patrick Lodiers houdt ons enigszins voor het lapje. De BNN-coryfee die zichzelf als BNN-voorzitter zo’n vorstelijk salaris toekende voor zijn werk als programmamaker en presentator dat Albert Verlinde schamperde: ‘Het unieke talent van Patrick Lodiers, wat is dat dan?’, presenteert tegenwoordig het radioprogramma De overnachting.

In dit programma komt, en ik citeer de site: ‘iedere week een prominente gast logeren in een hotel in Amsterdam. Voor het slapen gaan praat presentator Patrick Lodiers live in de hotelkamer met uiteenlopende bekende gasten over daden, dromen en passies.’ Spannend!

Alleen is het niet waar. Er komt helemaal niet elke week een prominente gast overnachten. En Patrick Lodiers praat ook niet live in de hotelkamer met hen. In elk geval niet altijd. Soms is het live, soms niet. In het laatste geval zegt Patrick aan het begin van de uitzending iets als: ‘Voor mij is het nu vrijdagmiddag.’ Ik voel mij dan genaaid. (En als je net twee minuten later inschakelt, heb je de ‘voor mij is het vrijdagmiddagdisclaimer’ gemist.)

Wat is hier nog De overnachting aan?! 24 uur met… raffel je toch ook niet af in een uurtje? Is het erg? Radio is toch ook sfeer en suggestie en het is toch zo leuk dat je niet alles kunt zien, omdat het dan aan de verbeelding wordt overgelaten? Als de luisteraar zich inbeeldt dat Lodiers voor het slapen gaan met zijn gasten babbelt in een hotelkamer, dan werkt dat.

De overnachting is een vormidee, niet de werkelijkheid. Ooit presenteerde ik samen met Gijs Groenteman een nachtprogramma op Radio3. Het was op een uiterst onchristelijk tijdstip. Tussen 2 en 3, of 3 en 4 uur. Verschrikkelijk. Zo konden jongeren met discjockeyambitie het vak leren zonder veel luisteraars kwaad te doen. Wij besloten het programma eerder op te nemen.

De luisteraars gingen er waarschijnlijk van uit dat we live waren, maar wij ontkenden noch bevestigden dat: de Pauw en Wittemanmethode. Ik snap dat je niet ’s nachts live wilt, maar het moet toch. Niet voor niets is mijn 3FM-carrière een vroege dood gestorven (hoewel mijn gebrek aan affiniteit met popmuziek ook een rol gespeeld kan hebben).

Zaterdag zat ik ’s nachts in de auto toen de punten van het Songfestival werden geteld. Zoals bekend het enige leuke moment van dit zangfestijn. Bij Met het oog op morgen schakelden ze steeds naar Kopenhagen als er een Nederlandse uitslag te melden was, maar het uur daarna, tijdens De overnachting, was het opeens gedaan met de pret. Patrick babbelde in zijn hotelkamer over van alles en nog wat, maar hoe Ilse, Waylon en de vrouw met baard scoorden, hoorden wij niet. Vanaf een opnameband is het nu eenmaal lastig schakelen.

Ongelooflijk dat Patrick Lodiers op zo’n avond niet live uitzendt. En nog ongelooflijker dat de baas van Radio 1 dat goed vindt.