Kent u die teksten op de lipjes van theezakjes? Op een kwaad moment moet een marketeer een eurekamoment hebben gehad waarvan de theedrinkers in ons land de dupe zijn: ‘Dagelijks krijgen honderdduizenden mensen een stukje karton onder ogen, waar wij niets mee doen. Daar ligt een hell of a stukje opportunity voor direct communication met de customer!’

Bij Yogi-thee beschouwen ze de kartonnen lipjes als piepkleine tegeltjes, waar dito wijsheden op passen als ‘be proud of who you are’ en ‘sing from the heart’. Teksten waar je met een gerimpeld ochtendhoofd echt niet op zit te wachten. Die Yogi moet niet raar opkijken als ik mijn mok zweefthee al zingend from the heart woedend tegen de muur smijt. Waar bemoeien ze zich mee?! Mijn zeer gewaardeerde collega-columnist Ionica Smeets vond een thee met het dwingende voorschrift ‘We do not remember days, we remember moments’. Hmm, oké? Jaap Stronks stuurde een foto van een Pickwicklipje met de tekst: ‘Wat is het gekste wat je vandaag gedaan hebt?’ Jaap vond het raar: ‘Nou, ik krijg dus een vraag van een fucking theezakje.’ Pickwick is een socratische thee: ‘Vanaf nu vind je op alle Pickwicklabels meer dan 90 originele vragen die je kunt bespreken tijdens het drinken van een kopje thee.’ Waarom toch?

Thee heeft in ons land een slappe reputatie. Een PvdA-lijsttrekker heeft niet zo heel lang geleden zelfs de verkiezingen verloren omdat hij deze drank placht te drinken. Toen hij laatst op dit echec terugkeek, zei hij niet ongeestig: ‘Er moet méér thee worden gedronken.’ Je kunt zeggen wat je wilt van Job Cohen, hij schaamt zich niet voor zijn drankprobleem. Een echte kerel drinkt geen thee. Het is een drankje voor bloemenmeisjes en kruidenhipsters. En zolang ze die Happinez-prietpraat erop zetten, blijft dat zo.

In Engeland is dat heel anders. Voordat Starbucks daar zijn deuren opende en er op elke straathoek een Bambino-Frappuccino-Caramellino-zaak uit de grond werd gestampt, leek de koffie thee en de thee koffie: de koffie was slap en de thee sterk. Dat laatste is nog steeds zo. Je drinkt hem loeisterk met een beetje melk om de smaak wat te verzachten. Mijn Britse vrouw heb ik het Nederlandse tea-for-one-concept nooit kunnen uitleggen. Zo’n Pickwick-zakje voor een hele pot was voor één kopje toch sowieso al niet sterk genoeg. Zaagsel vindt ze het. Engelse thee heeft oomph. Daar word je wakker van. Bouwvakkers drinken er liters van: builder’s tea noemen ze het ook wel.

Zouden ze die vragen op de Pickwickthee zetten om ons af te leiden? Als we over de zin van het leven nadenken en over dagen dat we niet gelachen en dus niet geleefd hebben, vergeten we de thee te proeven. Ik kan me voorstellen dat Pickwick daarbij is gebaat.

Wat wel leuk is: wij mogen onze vraag ook opsturen. Bij wijze van crowdsourcing. Misschien komt die vraag dan wel aan een miljoen theezakjes te hangen! Hier mijn inzendingen: ‘Wanneer ga je eens goeie thee maken, Pickwick?’ en ‘Kunt u mij, als ik mijn thee drink, niet lastigvallen met pseudofilosofische flauwekul?’

Afbeelding: Theezakjes van Albert Heijn met geboden, vragen, hashtags en woordgrapjes… Eigen afbeelding

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.