Stel je een overdekt zwembad voor. Nee, niet gewoon een binnenbad, maar een grote waterbak die ook van boven dicht is. Denk aan de plek waar je normaal je baantjes trekt en monteer vlak over het water een grote stalen plaat. Forse bouten, laswerk. Je kunt er overheen lopen. ‘Als Jezus!’ roepen mijn hersenen meteen. Ze zijn niet vies van het cliché. Ik negeer ze. Christus heeft hier niets mee te maken. In het metalen blad zit een dik zwaar luik.

Ik moet door dat luik in het bad springen. Het is een training. Mariniers, Navy seals, zoiets. Als ik in het water plons, hoor ik gekraak van scharnieren en dan is het pikdonker. En koud. IJskoud. De opdracht is simpel: ergens in het bad bevinden zich twee knoppen boven elkaar. Als ik op de bovenste druk dan gaat het luik open en als ik op de onderste druk blijft het eeuwig dicht.

Het klinkt simpel maar niks is simpel als het aardedonker is en je bijna bevriest. We zijn opgeleid om het hoofd koel houden, onder de meest extreme omstandigheden rustig te blijven en logisch na te denken, maar juist dat lukt me niet. Ik raak in paniek. Ik wil zo snel mogelijk uit dit helse onderaardse zwembad. Woest ram ik op de eerste de beste knop die ik op de tast heb gevonden. Tevergeefs wacht ik tot het luik opengaat.

En dan begint het gepieker

Je moet mensen niet lastigvallen met de beslommeringen die zich in kennelijke slaap in je hoofd afspelen. Mensen haten dromen. Ik ook. Sorry. Maar ik kom er even niet uit. Alsof een wrede Klaas Vaak het gepeins van overdag ‘s nachts omzet in beklemmende beelden. In de ochtend word ik wakker met een zwaar gevoel. En dan begint het gepieker.

Heb ik wel de juiste beslissingen genomen? Ben ik te halsstarrig? Had ik mijn trots en principes opzij moeten schuiven om toch naar het WK te kijken, zoals al die andere mensen die er plezier aan lijken te beleven? Had ik niet over de NPO moeten schrijven en me gedeisd moeten houden, zoals al die collega’s die mij complimentjes en dankberichtjes sturen, maar mijn columns niet durven te delen uit angst voor repercussies?

Ik ben blij met deze avond en met haar en met mij

Wat als mijn tv-carrière nu voorbij is? Hoe ga ik mijn dagen vullen? De gedachten draaien en draaien in mijn hoofd. Waarom kan ik niet gewoon gezellig meedoen met de rest? Dan is je leven vast veel leuker. Het is koud en nat en het wordt nooit echt licht. Waarom blijft het de hele tijd zo verdomde donker? Ik kan er niet meer tegen.

Mijn dochter en ik zitten op de bank. De rest van het gezin is een avondje weg. Net heeft ze twee keer opgeschept van de pasta die ‘ongeveer dezelfde ingrediënten als normaal heeft, maar toch heel anders is. Heel lekker.’ Nu kijken we oude afleveringen van Curb your enthousiasm en komen soms niet meer bij van het lachen. Ik ben blij met deze avond en met haar en met mij. De grote vergissing die je kunt maken als je somber bent, is te denken dat de huidige situatie voor altijd is. Ooit wordt het weer licht en leuk. We moeten er even doorheen.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant