We zitten in een folklorecrisis. Alles wat de Nederlander tot Nederlander maakt, en dat is een indrukwekkende lijst, wordt bedreigd. We hebben een rijk arsenaal aan tradities en gebruiken, die we pas echt lijken te gaan waarderen nu ze ons door de vingers dreigen te glippen. Welke dat zijn? Onder andere Zwarte Piet, hagelslag en langebaanschaatsen.

Mensen die wat minder gevoelig zijn voor onze volksaard, de oikofoben onder ons, zouden dit eenvoudig af kunnen doen als spel, strooigoed en sport waar je best zonder kan, maar daar hebben een paar knappe koppen gelukkig iets op gevonden: we noemen het voortaan cultureel erfgoed.

Zwarte Piet, hagelslag en langebaanschaatsen zijn één en ondeelbaar (wat dat betekent weet ik niet precies, maar het klinkt standvastig). Ze zijn onderdeel van ons cultureel erfgoed. Indrukwekkend, niet waar?

Een Zwarte Piet minder zwart maken, of regenbogig of met roetvegen, omdat we er inmiddels achter zijn gekomen dat een zwarte knecht met kroeshaar, oorringen en dikke rode lippen toch een ietwat (heus onbedoeld, maar toch) racistisch stereotype is, zou normaal gesproken voor de hand liggen, maar nu deze knecht in zijn traditionele verschijningsvorm, zo en niet anders, deel uitmaakt van ons cultureel erfgoed, liggen de zaken anders. Ooit is vastgelegd – waar en wanneer precies is mij even ontschoten – waaruit ons cultureel erfgoed bestaat en daar blijf je van af. Wat altijd zo was, moet altijd zo blijven.

Hetzelfde geldt voor hagelslag op het Nationale Schoolontbijt. Ook dat willen ze van ons afpakken, omdat het ongezond zou zijn. Nu is dat hele ontbijt een ongezellig halvarinefestijn, dat zonder pardon opgedoekt moet worden, maar daar gaat het nu even niet om. Inmiddels is de smeerkaasmaffia er wel in geslaagd onze oude vertrouwde hagelslag te demoniseren.

Ga toch weg! Hagelslag behoort, daar zijn we weer, tot ons culturele erfgoed. Wij strooien wat we willen! Ook dat is de VOC-mentaliteit. Toch? De tegenkrachten zijn sterk en het is maar de vraag of Zwarte Piet en de hagelslag deze cultuurstrijd zullen overleven.

Gelukkig staat het langebaanschaatsfront er plotseling beter voor. Dat de internationale schaatsunie de dodelijk saaie tien kilometer vanwege dodelijke saaiheid op een zijspoor wil zetten, laten wij niet op ons zitten.

Op een handelsmissie in Zuid-Korea – wie zei dat dit soort missies zinloos is? – heeft onze koning een akkoord gesloten over het langebaanschaatsen. Wij gaan de Koreanen onze folkloresport leren, zodat we kunnen aantonen dat tienkilometerschaatsen echt heus wel internationaal is. Als de Koreanen straks onze concurrenten worden bij het veelrondjesrijden, is dit erfgoed gered. Prachtig.

Als die cultuurrelativisten nu maar niet op het idee komen het koningshuis zelf als anachronistische, ondemocratische folklore weg te zetten. Koning Willem is cultureel erfgoed, begrepen?!