In mijn leven ben ik zelden uit mijn comfortzone gestapt. Waarom zou ik? Het is daar prettig, geborgen en makkelijk. Dat is toch beter dan onvoorspelbaar en spannend? Ik heb nooit van spanning gehouden. Achtbaan? Mij niet gezien. Hard rijden? Ettelijke keren heb ik chauffeurs gevraagd gas terug te nemen. Toch begin ik nu geheel tegen mijn aard een onzeker avontuur. Eng, maar ik voel dat het moet.

Keuringsdienst van Waarde

De afgelopen twintig jaar heb ik een van de mooiste televisieprogramma’s van Nederland gepresenteerd: Keuringsdienst van Waarde. Honderden malen stapte ik ’s ochtends in de auto bij een redacteur of cameraman, op weg naar een fabriek. We haalden koffie bij de pomp en we bespraken het interview dat ik zou gaan houden. Bij het bedrijf dronken we nog een koffie, vaak van bedenkelijk niveau, met de fabrieksdelegatie. Meestal een man of zes, waarvan minstens drie van de afdeling communicatie.

Daarna kon het feest beginnen. Uren liep ik langs lawaaiige stampende, sissende en zuigende machines achter de directeur of een aangewezen vrijwilliger aan, die mij het productieproces probeerde uit te leggen. Tijdens het gesprek werd ik soms afgeleid door de vijf collega’s van de kennismakingskoffie die ook meeliepen en tegen de instructies in soms niet achter de camera bleven maar door het shot liepen.

Speldenprikjes

Zo’n interview was een spel van aantrekken en afstoten tussen mij en de fabrieksmensen. Rustig beginnen. Laat ze eerst alles vertellen over het eigen product. Als ze iets raars zeggen, verbaasd reageren, soms alleen door een wenkbrauw op te trekken. Toon vooral interesse en onthoud alles voor later.

Naarmate het gesprek langer duurt, volgen er meer speldenprikjes: ‘Dus dít is duurzaam?’ ‘En dít ook?’ Op een gegeven moment vinden ze het niet leuk meer. Ze voelen nattigheid. Dan is het tijd voor het kleffe handje op de schouder. Hou ze binnenboord. Nu een half uur geen enkele kritische vraag, alleen enthousiasme! Daarna weer speldenprikjes en helemaal aan het eind, als iedereen inmiddels doodop is eventueel nog een genadeklap.

Eindeloos aantrekken en afstoten. Dit spel heb ik duizendmaal gespeeld. Met gemak en plezier zou ik er eeuwig mee kunnen doorgaan.

Meer van Dit

Maar wil ik wel alles hetzelfde tot de dood erop volgt? Het ultieme comfort? Ik heb heel veel plezier gehad met collega’s die mijn vrienden zijn geworden. Maar ik heb nog meer te doen voor ik officieel stokoud ben. Ik wil meer tijd vrij maken voor Meer van Dit, het podcastbedrijf dat ik samen met Guusje de Vries en Gijs Groenteman heb opgericht en dat inmiddels heel goed loopt.

Ik wil boeken en kookboeken schrijven en nieuwe korte televisieseries of documentaires maken over zaken die ik echt belangrijk vind.

Weg bij Keuringsdienst van Waarde en Pointer

Als ik nu ’s avonds na het draaien weer uit die auto stap, heb ik vaak geen energie meer om daar goed over na te denken. Daarom stap ik uit mijn comfortzone en stop ik met de langlopende programmaseries Keuringsdienst van Waarde en Pointer, om mijn agenda en mijn hoofd leeg te maken. Gelukkig weet ik dat ze me daar makkelijk kunnen missen. Die programma’s en de andere presentatoren zijn steengoed.

Ik dank de KRO-NCRV voor de fijne samenwerking en begin met een beetje pijn, veel angst, maar ook ontzettend veel goede zin aan een ongewisse toekomst. Gelukkig Nieuwjaar allemaal!

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant