‘Ook de schoenenman kon geen empathie meer opbrengen‘, luidde de kop boven een column van Sheila Sitalsing die onlangs in de krant verscheen. Ik was ervan overtuigd dat het stukje over Hugo de Jonge zou gaan. Lollig had hij een foto van zichzelf op Twitter geplaatst, waarop hij naar de coronapersconferentie kijkt. We zagen zijn clowneske schoenen, een bak popcorn en een flesje alcoholvrij bier. Lachen!
Zelfspot
Als zure columnist van de Azijnbode zag ik er vooral narcisme in van een minister die toch weer de aandacht wil opeisen nu alle ogen opeens op een ander zijn gericht. En dus een gebrek aan empathie. Een man die een persconferentie waarin weer maatregelen worden aangekondigd die voor een groot deel van de bevolking pijnlijk zullen zijn (de cultuursector, horeca-uitbaters) als een lolletje afdoet. Als een spektakelstuk zonder gevolgen voor heel veel mensen. Zou hij daar niet iets serieuzer en respectvoller mee kunnen omspringen?
Aan de reacties op (sociale) media te zien, is mijn reactie overtrokken. Laat Hugo die zo hard heeft gewerkt en veel zware momenten heeft gehad, eindelijk eens stoom afblazen. Zelfspot, mooi man! Zo zou je er ook tegenaan kunnen kijken. De overigens uitstekende column van Sitalsing bleek helemaal niet over Hugo de Jonge te gaan, maar dat moet u zelf maar lezen.
Een pandemie op haar einde
De opvolger van Hugo de Jonge, Ernst Kuipers, kreeg veel lof toegezwaaid voor zijn persconferentie. Strak, overtuigend, gezagvol. Toch bleef veel onduidelijk. Op de vraag waarom Nederland als enige land vasthoudt aan een lockdown kwam geen duidelijk antwoord. Zou dit een voorbeeld zijn van ‘het fanatisme waarmee regeringsleiders aldoor hogere vaccinatiegraden najagen’, waarover Maarten Keulemans schrijft , waarbij ‘eerst de nadruk lag op sterfgevallen, daarna op ic-patiënten, nu steeds meer op gewone ziekenhuispatiënten’?
Kuipers had mooie slides met grafieken. Grafieken en modellen lijken heilig in de besluitvorming over de aanpak van deze crisis. Alsof daaraan onomstotelijk objectief valt af te lezen wanneer de deuren van theaters en cafés weer open mogen. De Princeton-sociologen die Keulemans in zijn stuk aanhaalt, moeten er niet veel van hebben: ‘Onszelf losmaken van de grafieken kan weleens de krachtigste stap zijn om de pandemie te beëindigen. Dat is niet de kop in het zand steken. Het is erkennen dat er geen metriek is die aangeeft wanneer een pandemie ten einde is.’
Tabelwens
Dat klinkt aannemelijk. Op een gegeven moment moeten moedige politici beslissingen nemen die niet alleen worden gestuurd door medische modellen. Toch zou ik één grafiek of tabel, die nooit wordt getoond, juist wel willen zien. Die waarop duidelijk te zien is hoe het staat met gevaccineerden, geboosterden en ongevaccineerden in het ziekenhuis en op de ic’s. Hoe groot is het aandeel van elke groep?
Hoe groot is de kans dat je op de ic komt als je twee vaccins hebt gehad, als je de booster hebt ontvangen, en als je niet gevaccineerd bent? Overal en door iedereen wordt met cijfers geschermd, maar deze objectieve gegevens worden nooit gedeeld. Waarom is dat? Alleen als we die hebben, kan er zakelijk over vaccinatie worden gediscussieerd en kan worden bekeken of 2G of 2G+, waardoor bijvoorbeeld Duitsland voor gevaccineerden open is, een uitweg uit deze lockdown is.
Afbeelding: Yvette W via Pixabay
Deel dit bericht