Mijn vader

TeunColumns & verhalen

Vergeef mij als ik een weinig sentimenteel overkom. Of vergeef het mij niet, dat is ook goed. Ik zal mij er weinig van aantrekken. Afgelopen zaterdag zou mijn vader, als hij niet veel te vroeg was overleden (maar komt de dood niet altijd te vroeg?) 77 jaar zijn geworden . Dat reken ik elk jaar weer uit. Waarschijnlijk doe ik dat over twintig jaar nog, als hij dus 97 geworden zou zijn.

Armoede, ongeluk, ziekte, .. ik wil het niet zien

TeunColumns & verhalen

Ellende zien we liever niet. Als kind van een jaar of acht zat ik met mijn ouders in een restaurant in een grote stad in het buitenland. We hadden een tafel aan het raam. Op een gegeven moment, we hadden net iets te eten gekregen, kwam er een haveloze man voor ons staan. Buiten.

Zijn kleren waren gescheurd, zijn haren waren als een koek op zijn hoofd geplakt en hij was vuil. Hij stond daar maar: zijn hoofd tegen het raam gedrukt, nu weer richtte hij zijn blik op ons eten, dan weer probeerde hij onze ogen te vangen met zijn eigen dieptreurige ogen. We kregen geen hap door onze keel.

Het spel met de dood

TeunColumns & verhalen

Sinds ik kinderen heb, ben ik voorzichtiger geworden in het verkeer. Angstiger. Ik stop voor elk stoplicht (‘Verkeerslicht, heet dat,’ snauwde mijn rijleraar mij vroeger toe, ‘dat ding staat er toch niet alleen om je te laten stoppen!’ Ik heb mijn rijbewijs nooit gehaald.), kijk minimaal drie keer naar links en naar rechts en houd mij verre van vrachtauto’s.

Vooral als de kinderen bij mij op de fiets zitten. Veel te eng. Voor ik ’s avonds de stad in rijd, onderwerp ik mijn lampjes nog aan een uitgebreide inspectie. Veiligheid voor alles.

Het hoofdbestuur bestond nooit uit de leukste mensen

TeunColumns & verhalen

Ooit studeerde ik geschiedenis. Voor de historici in spe was er een eigen clubje: Kleio. Ik heb clubjes altijd gemeden en werd dus geen lid, maar op zich school er weinig kwaad in: de jongens en meisjes organiseerden feestjes en uitjes en schreven een blaadje vol. Zoals dat gaat.

Een studentenvereniging kan voor de sociaal dwalenden verlichting bieden. Vervelend was wel dat Kleio ook ongevraagd onze belangen behartigde. Daar ontfermde het hoofdbestuur zich over. Dat sprak docenten aan op de inhoud van colleges en de zwaarte van de tentamens en ijverde voor milieumokken.

Het ondraaglijke verdriet van een verliezend kind

TeunColumns & verhalen

Soms begrijp ik die vaders en moeders wel die zichzelf verliezen langs de lijn. Die van pure opwinding de meest schunnige woorden over hun lippen laten komen. Die scheidsrechters uitschelden en hun zoontjes of dochtertjes aanmoedigen de tegenstandertjes een miniem rot­schopje te verkopen. Soms begrijp ik het.

Ik praat het niet goed – tout comprendre is natuurlijk niet meteen ook tout pardonner. Maar toch…