Ik ben journalist, geen geestelijk werker

TeunColumns & verhalen

In één van mijn allereerste interviews maakte ik het meisje met wie ik sprak aan het huilen. Althans dat vermoedde ik. Nadat het gesprek was afgelopen verdween ze naar de wc en kwam na een – flink – poosje met rooddoorlopen ogen terug. Bevangen door een vreemd soort interviewmachismo was ik best tevreden over dit resultaat – dat is mij nu ook al gelukt! – en hoewel dat natuurlijk kinderachtig en laakbaar is, gaat het daar hier eigenlijk niet over.