Begrijp mij niet verkeerd, ik heb niets tegen seks. Sommige van mijn beste vrienden doen eraan – of hebben er, getuige hun kinderen, aan gedaan. Maar ik hoef het allemaal niet te weten. Ik had mij al voorgenomen om de Sunnyhausse over te laten waaien, maar nu zelfs Halina Reijn een boek over de vleselijke gemeenschap publiceert, ben ik het zat: ‘Het is allemaal vrij onthullend, maar tegelijkertijd vol humor en relativering. Het is echt een kijkje achter de schermen,’ aldus de vrouw die soms op televisie naast Matthijs van Nieuwkerk mag zitten. Daar zijn we mooi klaar mee.
Je zult maar Erik Noomen zijn
Je zult maar Erik Noomen zijn, de eeuwig studentikoze hoofdredacteur die nu het licht mag uitdoen bij Nieuwe Revu. De afgelopen jaren was het allemaal niet zo geweldig gegaan: eerst de literair uitgedaagde Willem Holleeder een duur betaald baantje als columnist aanbieden, wat even wat reuring opleverde maar geen verhoogde oplagecijfers, daarna het schandaaltje met het plaatsen van twee foto’s van een hockeyende Amalia, wat nog meer reuring opleverde (en wat Noomen achteraf in een commentaar omschreef als ‘misschien niet het beste idee ooit’), maar geen verhoogde oplagecijfers, en nu dus in de uitverkoop gedaan door Sanoma. Noomen blijft er manmoedig onder, de uitgeverijen zouden in lange rijen staan om het blad over te nemen, maar de situatie is treurig.
VVD, zeg nu eens wat je écht vindt
Het was een slechte week voor de VVD. De liberalen zijn de grootste verliezers van de gemeenteraadsverkiezingen die in een aantal plaatsen werden gehouden. Mark Rutte had de bui al zien hangen. ‘Ziet u deze verkiezingen ook als een soort peiling voor uw beleid?’ schrilde het meisje van de NOS tegen hem. ‘Nee hoor,’ joviaalde de VVD-leider terug, ‘het gaat hier om lokale thema’s.’
De leugens van de voedselindustrie
Wat is reclame? Hoever mag je de waarheid verdraaien? Hoewel het niet netjes is – voor je het weet stinkt het naar eigen roem – wil ik toch even terugkomen op de uitzending van Keuringsdienst van Waarde van donderdag, waaraan ik zelf heb meegewerkt. Die ging over ossenstaartsoepen in zakken, die bij elke supermarkt te krijgen zijn.
Wat bleek? In de soep was geen spoortje ossenstaart te vinden. Niet eens runderstaart. Wat het verschil is? Een os is een gecastreerde stier. Van zijn staart zou de ossenstaartsoep gemaakt moeten worden. Maar ossen hebben we nauwelijks meer. Met enige pijn in het hart wil ik degene die daarop let wel als kniesoor bestempelen.
DAB vs. DAB+
Verklaarde ik de radio in mijn column van vorige week al op sterven na dood, deze week is hij echt heengegaan. Bij mij thuis, althans. Het toestel geeft nog wel aan op welke zender hij is afgestemd, maar geluid komt er niet meer uit. Aan- en uitdoen, wereldwijd het universele helpdeskadvies bij technisch ongemak, mag niet baten. De knopjes lang ingedrukt houden of heel vaak – tot zo ver mijn arsenaal aan ingrepen bij elektronicacalamiteiten – helpt ook niet. De lampjes branden vrolijk, maar het apparaat praat noch zingt meer. Mijn keukenradio vertoont dezelfde kuren. Hij geeft geen piep.
De radio is op sterven na dood
Hoe staat het eigenlijk met de radio? Heeft u daar nog weleens iemand over gehoord in al het geweld over de Publieke Omroep? Is er nog iemand die van het medium houdt? Die er bijzondere dingen mee wil doen? En gebeurt dat ook? Laat ik eerlijk zijn. Ik ben van nature geen positief mens en de situatie van de radio noopt er niet toe van mijn constitutie af te wijken. Met de radio ging het al lang niet goed en het wordt er alleen maar slechter op. De radio, of laten we zeggen de mooie, spannende en verrassende radio, is op sterven na dood. Het moordwapen heet horizontale programmering.