Je zou Diederik Samsom maar zijn. Wat een hondenbaan heeft die. Terwijl het toch zo lekker begon. Nadat hij zijn doorzichtige dunne haren had laten kortscheren, zich een strak pak met das had laten aanmeten, tussendoor nog even kon schitteren als kerngeleerde tijdens de Fukushimaramp, pronkte met zijn bijbaantje als straatcoach en zijn drammerige maniertjes ergens heel diep in een la had gestopt, was hij bijna de minister-president van Nederland geworden. In de campagne had hij zich waarlijk premierabel getoond. Vooral dat hij weigerde harde beloftes te doen, we leven nu eenmaal in een coalitieland, maakte indruk. Dat hebben we geweten.
De Van Miltenburg rules
Dat hebben wij weer: een parlement dat bang is voor het volk. Of in elk geval voor de journalisten die het volk informeren over wat het uitspookt.
Het is ongelooflijk wat er allemaal gebeurt in de EU
In Hongarije, wordt de stijl van Poetin door premier Viktor Orbán als inspiratiebron gezien en gekopieerd.
Timmermans en de stofzuigers
Het is nog geen dag bekend dat Frans Timmermans eurocommissaris gaat worden, en niet zo maar eentje maar een super-eurocommissaris, en ik ben al teleurgesteld in hem.
Sociaal leenstelsel
Allereerst: hulde voor de bedenker van de term sociaal leenstelsel. Een leenstelsel op zich moge dan een wangedrocht zijn, tegen een leenstelsel dat sociaal is, kun je met goed fatsoen geen bezwaar hebben.
Europese Verkiezingen
Bent u ook zo blij dat de campagne voor de Europese verkiezingen voorbij is? Of had u niet eens in de gaten dat die begonnen was? Ik kan het u nauwelijks kwalijk nemen. Want wat was het een lamlendige toestand.
Sinds onze politici de straat op moesten om kiezers te winnen voor het referendum over de Europese grondwet (Gerrit Zalm: ‘Ik ga niet folderen, hoor!’), heb ik niet meer zo weinig animo bij onze politici gezien om hun boodschap uit te dragen. Ze reisden wel het land door en lieten zich af een toe met een lachende baby (Wilders) of huilende (Rutte) op de foto zetten, maar tot een wervende tekst over de aanstaande verkiezingen en de rol van de eigen partij daarin, kwam het nauwelijks.
Wie knap is krijgt stemmen
Dat Lodewijk Asscher een bril is gaan dragen, is een meesterzet. Dat had ik niet meteen door. Want laten we eerlijk zijn: de jeune premier, ik bedoel minister, wordt niet bepaald knapper van de zwartgerande jampotglaasjes op zijn neus. Zijn ogen worden er oogjes van en Asscher wordt er, zoals wij dat vroeger noemden, een stuudje van. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Zou je denken.
Aardig of niet aardig is irrelevant
Met een vriend speel ik af en toe het spel ‘aardig of niet aardig?’: de één noemt een naam van een bekend persoon en de ander zegt of hij aardig is of niet. In het echt.
Het spel is niet spannend, maar veel plezier kun je er wel mee hebben. Het geeft aanleiding voor geanimeerde discussies, want wie weet nu of iemand in het echt een leuke man of vrouw is? Hoe iemand overkomt op televisie hoeft niets te zeggen. Met knap acteerwerk kun je een heel eind komen. Daarom geven de getuigenissen van mensen die de beroemdheden in het echt hebben ontmoet de doorslag. Bruce Springsteen bijvoorbeeld. Leuke kerel toch? Geeft alles op het podium. Held van velen.
NVWA kan het werk niet meer aan
Er zijn mensen die er genoegen in scheppen niet één, niet twee, maar drie knuppels in het hoenderhok te gooien. Als er vervolgens gekrakeel uit de kippenren opstijgt, rennen ze niet weg, maar blijven ze rustig bij het hok om aan te wijzen welke dieren het zwaarst zijn getroffen.
Tjibbe Joustra is zo’n man. Wat klein van stuk, zijn double-breasted pak enigszins gespannen om de buik, pretoogjes achter een eenvoudig brilletje met metalen montuur dat schittert in het licht. Een Napoleon met humor. Hij is tegenwoordig baas van de Onderzoeksraad voor Veiligheid.
Het eerlijke verhaal van Diederik
Heus, zo slecht zijn we niet. Uiteindelijk willen we allemaal het beste. Een natje, een droogje, een huisje, een boompje en eventueel ook een beestje. Niet alleen voor ons zelf, maar ook voor de ander. Kijk maar naar het enorme succes van de dierenvoedselbank, we willen niet alleen onze eigen katten, honden en kanariepietjes verwennen, maar ook die van anonieme anderen.
Dierenliefde – ik ben er zelf niet zo bekend mee, maar op zich juich ik liefde altijd toe – doet het al enige tijd goed. We hebben in ons land zelfs een heuse politieke partij voor mensen bij wie de gevoelens voor de gevederde en harige medewezens overlopen.