Als je als columnist iets onaardigs over iemand schrijft, is dat vervelend voor het slachtoffer, maar zelf moet je ook met de consequenties leven. Zo verkoopt Marqt heerlijke gegrilde kip, die ik zeker een jaar niet heb gekocht. Durfde te kopen. Ik had een kritisch stukje geschreven over de supermarktjuwelier, dat enige aandacht trok. Hoe kon ik mij daar nog vertonen? Het personeel zag mij al aankomen: ons afkraken, maar hier wel kopen? Hypocriet! Voor je het weet plaatsen ze een foto van je op social media en dan hang je.

Maar ja, die kip hè. Ik kon het beest zo voor mijn geestesoog toveren, met haar bruine velletje draaiend aan het spit. En ik was niet de enige. Mijn vrouw wilde die kip nog liever dan ik. Ze eiste dat ik mij voor ons genot over mijn schroom heen zou zetten.

Ik ga weer naar Marqt. Vanwege die kip. En omdat het er zo heerlijk rustig is. Er komt geen hond. Je betaalt een boel, maar je bent er ook zo weer klaar. Laatst kwam de bedrijfsleider op mij af. Hij stak zijn hand uit en zei: ‘Zo’n goede vaste klant kom ik even persoonlijk gelukkig nieuwjaar wensen.’ Soms moet een columnist zijn nederlaag erkennen.

Andere verhalen over Marqt door Teun

• 3 juli 2015: ‘Marqt is helemaal niet duur, zeggen ze zelf’
• 10 juli 2015: Écht eten bij Marqt: ‘afbak’ en ‘ingevroren vers’
• 13 juli 2015: Wat is écht eten? Teun in gesprek met Marqt (gesprek tussen Teun en Quirijn Bolle, oprichter van Marqt).

Deze column verscheen in het kader van de Columnistenmarathon 2017 in de Volkskrant van maandag 16 januari 2017.

Afbeelding: Kerstin Riemer via Pixabay