Eerlijk is eerlijk, het is mij zwaar te moede. We zijn in een tijdperk van vervelende landen terechtgekomen en ik vind er geen bal aan. Over dat WK in Qatar heb ik nu al genoeg geschreven. Het had er nooit moeten komen, ik heb er geen zin in, behalve de tietenman heeft nog helemaal niemand dat en ik ga niet kijken. Overigens is sport al langer het domein van nare mannen en ongezellige landen.

Mensenrechten

Ik herinner me dat ik voor opnames (over rivierkreeftjes) in China was toen daar de Olympische Spelen plaatsvonden. Terwijl we aan het werk waren, werden we voortdurend door dienaren van Het Gezag en informele verklikkers in de gaten gehouden. Toen ik in het hotel surfte op het internet, leverden zoektermen als ‘mensenrechten’ nul resultaten op.

Mijn baas, de hoofdredacteur van deze krant, schreef onlangs dat het ook bij andere grote sportevenementen vaak mis was: ‘In de Winterspelen van 2014 in Sotsji, de Russische stad aan de Zwarte Zee, waren de temperaturen verre van winters (…). In de zomer daarna werd vlucht MH17 neergehaald met een Russische raket. Dat weerhield de voetbalgemeenschap er niet van om in 2018 naar Rusland te trekken om te strijden om het wereldkampioenschap’.

Ook memoreert hij hoe bij het WK in Brazilië Haïtiaanse gastarbeiders onder barre omstandigheden werkten en soms de dood vonden. Ach, de sport. Zo verslavend, zo lekker, maar misschien moeten we die hele poenerige lik-me-reetsector voortaan links laten liggen. Moeilijk, heel moeilijk, maar ooit is het genoeg.

Rotland Egypte en de klimaattop

Helaas beperkt de rotlandenopmars zich niet tot de sport. Nu moeten klimaattoppen er ook aan geloven. De klimaattop die deze week begint wordt nota bene gehouden in Egypte. Er vliegen tienduizenden mensen naartoe. Die moeten vanuit Caïro dan ook nog een binnenlandse vlucht nemen, want anders is Sharm-el-Sheikh niet te bereiken.

Natuurlijk is het belangrijk dat mensen elkaar daadwerkelijk kunnen ontmoeten om tot besluiten te komen, maar je kunt je afvragen of er echt zoveel mensen op dit CO2-verslindende feestje aanwezig moeten zijn. En dan is Egypte dus ook nog eens een rotland dat mensenrechten aan de laars lapt, mensen zomaar oppakt, ze martelt en laat verdwijnen.

Natuur en milieu lijkt het repressieve regime ook niet heel belangrijk te vinden. Gisteren zag ik de documentaire The plastic Nile over de vervuiling van ’s werelds grootste rivier. Om te huilen hoeveel plastic er in de Nijl en daarna in zee verdwijnt. Wie over de vervuiling van de rivier klaagt, kan het met de autoriteiten aan de stok krijgen.

Sowieso wordt een kritische houding over milieukwesties (of welke overheidsaangelegenheid dan ook) niet gewaardeerd. Human Rights Watch publiceerde een rapport waaruit blijkt dat het milieuorganisaties vrijwel onmogelijk wordt gemaakt te functioneren. De kans dat Egyptische ngo’s de kans krijgen te demonstreren in Sharm-el-Sheik is uiterst klein.

Reputatie opvijzelen

Net als het WK niet in Qatar wordt gehouden omdat het land een bloeiende voetbalcultuur kent, is Egypte niet organisator van de klimaattop geworden vanwege zijn mooi groen kloppend hart. Ook dit evenement is voor de organisatie vooral belangrijk om de eigen reputatie op te vijzelen. Wij werken er graag aan mee. Waar de volgende klimaattop wordt gehouden? De Verenigde Arabische Emiraten. We leven in een tijd van rotlanden.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant