Ik wil iets leuks. Iets leuks meemaken en daarover schrijven. Niet altijd dat gesomber. Maar overal zie ik ellende en droefenis. Ligt het aan mijn gemoed, mijn duistere blik of aan de werkelijkheid zelf, die zich door geen roze bril laat verfraaien?

Doorwaaiwoning

In een arme wijk in Den Haag bezocht ik een aantal bewoners van sociale huurwoningen waar het onderhoud meer dan achterstallig was. Eén van de bewoonsters, een stevige tante met het hart op de tong, legt met typisch Haagse humor (in Den Haag is die het beste van het land) uit dat zij geen doorzon- maar een doorwaaiwoning heeft. De wind giert onder de deuren en door het enkel glas en de verrotte kozijnen het huis binnen. De vloeren komen omhoog. Ze voelen koud aan. Het is donker binnen omdat de vrouw overdag de gordijnen dichthoudt tegen de tocht. Ze zit op de bank onder een deken.

Ze maakt zich zorgen over de winter. In een huis dat zo slecht is geïsoleerd, verlaat de warmte makkelijk het huis en komt de kou net zo eenvoudig naar binnen. Ze vraagt zich af of ze straks nog wel iedere dag kan douchen, nu de gasprijzen zo stijgen. Het enige pleziertje dat zij zichzelf gunt.

De huizen te slecht, de mensen te arm

Bij de buren hetzelfde verhaal. Een man met reuma laat mij de dikke truien zien die hij binnen draagt om de kou te trotseren. Iemand vertelt mij dat ze soms de keuze moet maken tussen warmte en een boterham. Anderen zijn net uit de schuldsanering, maar sluiten alweer leningen af om de energierekening te kunnen blijven betalen. De verlaging van de energiebelasting die het kabinet heeft aangekondigd, zal niet voldoende zijn. Omdat de huizen te slecht zijn en de mensen te arm.

Van de gemeente krijgen de bewoners een pakket dat ze moet helpen energiezuiniger te leven. Er zitten spaarlampen en tochtstrips in. En een zandloper om de douchetijd te verkorten. Meer kunnen we in dit rijke land niet doen.

Mooie woorden

In de Tweede Kamer werd de documentaire Alleen tegen de staat vertoond, waarin moeders die slachtoffer zijn van de toeslagenaffaire hun verhaal vertellen. In de zaal zaten de moeders en een aantal politici. Alles was pijnlijk aan de bijeenkomst. Dat Rutte en Hoekstra, toch medeverantwoordelijk voor dit enorme schandaal, niet het fatsoen hadden kunnen opbrengen om te komen. En dat de moeders lieten weten dat ze niet meer echt zaten te wachten op de blijken van respect en spijt van de aanwezige Kamerleden.

Allemaal leuk en aardig al die mooie woorden, maar régel nu maar eens dat ons leven weer (enigszins) op orde komt. Begrijpelijk, terecht en o zo pijnlijk.

Ik wil iets leuks

Op televisie werd een 50-urige dansmarathon uitgezonden. Een idee van miljardair John de Mol. In een ongezellige sporthal moesten mensen op muziek van B-artiesten proberen non-stop te dansen. Wie het langst op de dansvloer bleef (de lengte van pauzes werd bijgehouden) won een ton. Tegen het eind van de strijd waren de kandidaten er slecht aan toe. Ze hadden kramp, leken van de wereld, vielen flauw en werden per brancard afgevoerd. Een naar en wreed programma, dat het kijken niet waard was. Ik wil iets leuks.