Dat Lodewijk Asscher een bril is gaan dragen, is een meesterzet. Dat had ik niet meteen door. Want laten we eerlijk zijn: de jeune premier, ik bedoel minister, wordt niet bepaald knapper van de zwartgerande jampotglaasjes op zijn neus. Zijn ogen worden er oogjes van en Asscher wordt er, zoals wij dat vroeger noemden, een stuudje van. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Zou je denken.

Met een vriend speel ik af en toe het spel ‘aardig of niet aardig?’: de één noemt een naam van een bekend persoon en de ander zegt of hij aardig is of niet. In het echt.

Het spel is niet spannend, maar veel plezier kun je er wel mee hebben. Het geeft aanleiding voor geanimeerde discussies, want wie weet nu of iemand in het echt een leuke man of vrouw is? Hoe iemand overkomt op televisie hoeft niets te zeggen. Met knap acteerwerk kun je een heel eind komen. Daarom geven de getuigenissen van mensen die de beroemdheden in het echt hebben ontmoet de doorslag. Bruce Springsteen bijvoorbeeld. Leuke kerel toch? Geeft alles op het podium. Held van velen.

Er zijn mensen die er genoegen in scheppen niet één, niet twee, maar drie knuppels in het hoenderhok te gooien. Als er vervolgens gekrakeel uit de kippenren opstijgt, rennen ze niet weg, maar blijven ze rustig bij het hok om aan te wijzen welke dieren het zwaarst zijn getroffen.

Tjibbe Joustra is zo’n man. Wat klein van stuk, zijn double-breasted pak enigszins gespannen om de buik, pretoogjes achter een eenvoudig brilletje met metalen montuur dat schittert in het licht. Een Napoleon met humor. Hij is tegenwoordig baas van de Onderzoeksraad voor Veiligheid.