De afgelopen week was ik vanwege schoonfamilieomstandigheden- kerst- in Engeland. Normaal ga ik daar slechts heen om cadeautjes te geven en te ontvangen, een gek hoedje op te zetten en kalkoen met erwtjes en in honing gekaramelliseerde wortel te eten, maar deze keer had ik- inmiddels mediacolumnist- een missie. Zoals u wellicht weet is Engeland het land van de BBC. En van het BBC-model.
Voetbalrechten
Olé, olé, olé, olé, we hebben de rechten, we hebben de rechten. Olé, olé, olé, olé, we hebben de rechten… Olé! Wie had dat gedacht, dat de NOS die commerciële ratten van Fox de loef zouden afsteken?!
Die jongens van Murdoch zouden hier wel even het voetbal overnemen: onder leiding van overloper en presentatiekanon Toine van Peperstraten – de man die bij zijn laatste uitzending van Studio Sport de door Liberace beroemd gemaakte uitdrukking ‘crying all the way tot the bank’ wel heel letterlijk nam – zou het voetbal in ons land nooit meer hetzelfde zijn: meer cameraposities, livestatistieken van spelers en heatmaps.
China
Bij de omroepen moet worden bezuinigd. Dat is volstrekt begrijpelijk, want waarom zou Hilversum in tijden van crisis moeten worden ontzien? Eén van de gevolgen is dat er voor televisieprogramma’s minder en korter wordt gereisd.
Ook daar is niets op tegen. Het kan programmamakers creatiever maken als ze de oplossingen dichter bij huis moeten zoeken: in Amerika zijn de plaatjes altijd mooi, lekker makkelijk. En waarom zou je, als je toch gaat, een week blijven? Stamp het schema maar vol. De omroep is geen reisbureau.
Macht en de omroepwereld
Vanaf deze plek wil ik omroep WNL van harte feliciteren. Twee weken geleden wees ik op de nutteloosheid van deze omroep, maar voor het politiek vernuft van deze omroep niets dan lof. Dat zal ik uitleggen. Als u denkt u dat het in de omroepwereld vooral gaat om het maken van mooie televisie- en radioprogramma’s dan heeft u het mis. In de omroepwereld gaat het- zoals in elke wereld, zeg ik er als verzachtende omstandigheid bij- om invloed en macht. In Hilversum vindt een keiharde strijd tussen belangen plaats. Wie krijgt wat?
De schijn van een echt gesprek
‘Ik neem even de vragen met jullie door.’ Het meisje van de talkshowredactie, laten wij haar Simone noemen, ging behoedzaam het lijstje door: ‘En daarna zal Koos jullie vragen of de lobby niet veel te veel macht heeft in Brussel.’ Simone luisterde aandachtig naar de antwoorden die wij straks in de uitzending zouden geven en vergeleek ze met wat zijzelf had opgeschreven. Voor we de make- up ingingen, gaf ze ons nog een waarschuwing mee: ‘Als Koos echt enthousiast wordt, wijkt hij wel eens van het vragenlijstje af. Dan kan hij zomaar iets anders vragen. Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden?’ Wij vonden het niet erg.
Waartoe dient omroep WNL?
Van alle overbodige omroepen is WNL wel de alleroverbodigste. Goed, zegt u, en de Tros dan? Die is inderdaad ook overbodig. Maar de Tros gaat fuseren met de Avro en houdt dus min of meer op te bestaan. Bovendien zit WNL pas sinds 2010 in het publieke bestel. Die omroep is dus toegelaten omdat het in een leemte moest voorzien. Maar welke? Het is mij onduidelijk.
Achter de schermen van Halina
Begrijp mij niet verkeerd, ik heb niets tegen seks. Sommige van mijn beste vrienden doen eraan – of hebben er, getuige hun kinderen, aan gedaan. Maar ik hoef het allemaal niet te weten. Ik had mij al voorgenomen om de Sunnyhausse over te laten waaien, maar nu zelfs Halina Reijn een boek over de vleselijke gemeenschap publiceert, ben ik het zat: ‘Het is allemaal vrij onthullend, maar tegelijkertijd vol humor en relativering. Het is echt een kijkje achter de schermen,’ aldus de vrouw die soms op televisie naast Matthijs van Nieuwkerk mag zitten. Daar zijn we mooi klaar mee.
Je zult maar Erik Noomen zijn
Je zult maar Erik Noomen zijn, de eeuwig studentikoze hoofdredacteur die nu het licht mag uitdoen bij Nieuwe Revu. De afgelopen jaren was het allemaal niet zo geweldig gegaan: eerst de literair uitgedaagde Willem Holleeder een duur betaald baantje als columnist aanbieden, wat even wat reuring opleverde maar geen verhoogde oplagecijfers, daarna het schandaaltje met het plaatsen van twee foto’s van een hockeyende Amalia, wat nog meer reuring opleverde (en wat Noomen achteraf in een commentaar omschreef als ‘misschien niet het beste idee ooit’), maar geen verhoogde oplagecijfers, en nu dus in de uitverkoop gedaan door Sanoma. Noomen blijft er manmoedig onder, de uitgeverijen zouden in lange rijen staan om het blad over te nemen, maar de situatie is treurig.
VVD, zeg nu eens wat je écht vindt
Het was een slechte week voor de VVD. De liberalen zijn de grootste verliezers van de gemeenteraadsverkiezingen die in een aantal plaatsen werden gehouden. Mark Rutte had de bui al zien hangen. ‘Ziet u deze verkiezingen ook als een soort peiling voor uw beleid?’ schrilde het meisje van de NOS tegen hem. ‘Nee hoor,’ joviaalde de VVD-leider terug, ‘het gaat hier om lokale thema’s.’
De leugens van de voedselindustrie
Wat is reclame? Hoever mag je de waarheid verdraaien? Hoewel het niet netjes is – voor je het weet stinkt het naar eigen roem – wil ik toch even terugkomen op de uitzending van Keuringsdienst van Waarde van donderdag, waaraan ik zelf heb meegewerkt. Die ging over ossenstaartsoepen in zakken, die bij elke supermarkt te krijgen zijn.
Wat bleek? In de soep was geen spoortje ossenstaart te vinden. Niet eens runderstaart. Wat het verschil is? Een os is een gecastreerde stier. Van zijn staart zou de ossenstaartsoep gemaakt moeten worden. Maar ossen hebben we nauwelijks meer. Met enige pijn in het hart wil ik degene die daarop let wel als kniesoor bestempelen.