Dat was wat hè, dat lijsttrekkersdebat voor de Eerste Kamer. De vriendelijke presentator van College Tour en de strenge dame met de krulletjes van de Haagse politiek proefden de nieren – zo noemen ze dat toch op het Binnenhof? – van de lijsttrekkers van de Eerste Kamer.
Ik heb, zou je kunnen zeggen, een ander
Je weet dat het gaat gebeuren, maar als de brief van de notaris opeens op de mat ploft, is het toch nog onverwacht. Of eigenlijk is wat ik zeg over dat het ploffen op de mat – de enveloppe valt, vertraagd afgespeeld, het stof stuift op: baaaaf! – onzinnig.
Mijn Nespressomachine weigert kapot te gaan
Dankzij mijn onverwoestbare Nespresso-apparaat moest ik aan Karel van het Reve denken, aan zijn boekje Uren met Henk Broekhuis – uit eerbied voor de grote schrijver zou ik eigenlijk boek moeten zeggen, maar het gaat om een in omvang zeer bescheiden werkje, waarin hij onzinnige clichés fileert.
Mensen willen televisie kijken
Mensen willen televisie kijken. Eigenlijk maakt het niet zo gek veel uit wat ze zien. Als het er maar is en makkelijk is te vinden. Dat is toch wel één van de belangrijkste conclusies van de onfortuinlijke episode met Tarik Z., die met zijn pistool de publieke nieuwsvoorziening enkele uren wist lam te leggen. Ja, ik weet dat het een nepperd was, maar dat was toen hij er een bewaker mee bedreigde en de journaalburelen op liep, nog niet bekend.
Weg met de technocratie, leve de politiek!
Ooit geloofde ik kortstondig in de technocratie. Toen ruim twee jaar geleden de PvdA en de VVD besloten samen een kabinet te vormen, was ik gematigd – het blijft tenslotte politiek – enthousiast. Eindelijk zou er in ons land orde op zaken worden gesteld, na een periode van gekissebis tijdens het vermaledijde VVD-CDA-kabinet met gedoogsteun van de PVV.
Sport is religie
Sport en religie hebben veel gemeen. Dat wisten we al, maar het bleek eens te meer toen uitmuntend onderzoek van de Volkskrant aantoonde dat ook de Eredivisie ten prooi was gevallen aan matchfixing. Er ging een schok door sportminnend Nederland. Hoe had dit kunnen gebeuren? Er was weliswaar al voor bel-Chinezen gewaarschuwd, maar daar was lacherig over gedaan. Logisch ook; daar vraagt het woord bel-Chinezen om.
Het zorgbaantje van Samsom
Je zou Diederik Samsom maar zijn. Wat een hondenbaan heeft die. Terwijl het toch zo lekker begon. Nadat hij zijn doorzichtige dunne haren had laten kortscheren, zich een strak pak met das had laten aanmeten, tussendoor nog even kon schitteren als kerngeleerde tijdens de Fukushimaramp, pronkte met zijn bijbaantje als straatcoach en zijn drammerige maniertjes ergens heel diep in een la had gestopt, was hij bijna de minister-president van Nederland geworden. In de campagne had hij zich waarlijk premierabel getoond. Vooral dat hij weigerde harde beloftes te doen, we leven nu eenmaal in een coalitieland, maakte indruk. Dat hebben we geweten.
Ik ben journalist, geen geestelijk werker
In één van mijn allereerste interviews maakte ik het meisje met wie ik sprak aan het huilen. Althans dat vermoedde ik. Nadat het gesprek was afgelopen verdween ze naar de wc en kwam na een – flink – poosje met rooddoorlopen ogen terug. Bevangen door een vreemd soort interviewmachismo was ik best tevreden over dit resultaat – dat is mij nu ook al gelukt! – en hoewel dat natuurlijk kinderachtig en laakbaar is, gaat het daar hier eigenlijk niet over.
Radio1 en het platte geld
‘Hebt u managementboeken nodig en wilt u ze snel in huis hebben?’ Als ik die tekst uit mijn radio hoor komen, begin ik meteen ‘Nee!’ en nog eens ‘Nee!’ te schreeuwen. Ik heb die boeken niet nodig! Dus hoef ik ze ook niet snel in huis te hebben; dat snap je toch wel?!
De Anton Pieckisering van Amsterdam
Het is misschien niet helemaal ‘comme il faut’, maar wethouder Strikt houdt van Anton Pieck. Hij heeft een paar reproducties die hij het liefst in zijn werkkamer aan de Amstel zou willen ophangen, maar uit angst voor hoongelach van zijn bezoekers ziet hij daarvan af. Zijn artistieke voorkeur heeft hem al eerder vervelende reacties opgeleverd. Strikt mag dan overkomen als een man met gezag, hij is toch gevoelig voor de mening van anderen.