Op station Amsterdam Amstel werkte een oudere man. Misschien werkt hij er nog en is hij even weg. Dat zou kunnen. Hij verkocht koffie, thee gevulde koeken en andere versnaperingen bij de Kiosk op spoor 4. Het winkeltje is altijd druk. Er staan permanent twee rijen die vakkundig worden weggewerkt. De klanten verschijnen goed voorbereid aan de kassa -ze weten wat ze willen hebben, ratelen dat zonder een enkel detail achterwege te laten (‘latte zonder deksel en een gevulde koek’) en hebben de pas in de aanslag.

Ook de medewerkers zijn razendsnel. Ze drukken op het knopje van de koffie, rekenen af, schuimen de melk, schenken en geven de koffie en nemen de bestelling van de volgende klant op. Intussen bakken ze ook nog de voorgebakken saucijzenbroodjes af, vullen ze de koelingen bij en houden de zaak netjes. Prachtig om te zien. Bij Amstel werd dit circus tot voor kort altijd door twee iets oudere heren bestierd, geflankeerd door jongere medewerkers die ook goed zijn, maar nog het gezag ontberen om een spilfunctie te vervullen.

De oudere meneer, over wie ik in de eerste zin al repte, kende zijn klanten door en door. Zo is er een jongen die, als ik het goed heb, iedere ochtend twee frikandellen kocht. Zodra hij binnenkwam, lagen ze al voor hem klaar. Van mij wist hij dat ik een cappuccino in een zelf meegebrachte beker (25 cent korting, heel goed Kiosk!) wilde en een groene thee. Eén om wakker te worden en een voor de dorst, had ik hem uitgelegd. Ooit liep ik het winkeltje ’s avonds binnen. Hij was verrast mij op zo’n ongebruikelijk tijdstip te zien: ‘Laat werken?’ Deze man kent zijn klanten en hun ritmes.

Kent of kende. Ik heb hem al weken niet meer gezien. Misschien is hij met pensioen, misschien is hij ziek of erger en misschien is hij overgeplaatst naar een ander filiaal. Dat laatste is gebeurd met een collega van hem, die de Kiosk op station Amsterdam Muiderpoort bestierde. Altijd als ik er was, maakte we een gezellig praatje en opeens was hij er niet meer. Tot hij er plots weer wel was. Hij werkte op een ander filiaal, maar viel in voor een zieke collega. Ik was blij te horen wat er met hem was gebeurd.

De onbekende bekenden zijn er altijd, tot ze er niet meer zijn. Zo ook de geweldige vrouw die heerste over Bar Boon op het mediapark in Hilversum. Stem als een schoorsteen, hart van goud. Als ik haar lief aankeek, kon ik ook na tienen nog gebruik maken van de koffie-ochtenddeal: ‘voor jou is het nog ochtend hoor, mop’. Ze was al eens langere tijd afwezig geweest door ziekte en nu is ze er weer niet. Ik ben er niet gerust op. Ik duim voor haar en voor de man van spoor 4 van Amstel.

De onbekende bekenden spelen een belangrijke rol in ons leven. Ze kunnen ons humeur zelfs zonder ‘hele goede morgen’ net het zetje in de juiste richting geven en daarmee een dag een fijn begin geven. We weten weinig van ze en dat geeft niet, maar laten we ze wel koesteren.

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.