‘Nu doorpakken!’ Ik was het bijna vergeten, maar dat was dus echt de slogan waarmee het CDA de verkiezingen was ingegaan die 228 dagen geleden werden gehouden. Zelden, of liever: nooit, want we zitten in de langste formatie ooit, werd er door de Hoge Heren en Dames in Den Haag zo weinig doorgepakt als nu. In retrospectief klinkt de verkiezingsleus eerder als een wanhoopskreet.

Cynisch

Aanvankelijk werd er veel tijd verdaan omdat Jantje niet met Pietje wilde en Pietje niet met Marietje, terwijl ze er inhoudelijk best uit hadden kunnen komen. Ook de Doorpakpartij zelf was daar schuldig aan. Uiteindelijk besloten de Jantjes, Pietjes en Marietjes die voor de verkiezingen regeerden, het toch maar weer samen te gaan proberen. Moesten ze daar nu tweederde jaar demissionair voor wezen?

Ik vind het vervelend om bij mezelf te constateren, maar ik ben nog nooit zo cynisch geweest over wat er in Den Haag gebeurt als nu. Of liever: fatalistisch, lethargisch, onverschillig. Murw. Waar zijn die lui in hemelsnaam mee bezig? Ik haat dat gevoel, want ik hecht belang aan politiek. Ik ben altijd dankbaar geweest voor mensen die zich voor de publieke zaak willen inzetten. Het is stom om hen voor plucheplakkers en zakkenvullers uit te maken. Wees blij dat iemand die hondenbanen wil. Maar nu is het mij zwaar te moede.

De ergerlijk optimistische schoolmeester Hugo de Jonge

Sinds de verkiezingen lijken we langzaam in slaap zijn gesust. Misschien daarvoor al, met de (berekenende) val van het kabinet. We leven onder een klamme, alles verstikkende Mark&Hugo-deken. We glijden langzaam door de tijd. Niets verandert er meer, alles gaat zijn dodelijke gangetje. Nergens een sprankje hoop. Hugo de Jonge koerst ons de zoveelste coronagolf in. ‘De najaarsgolf’, zo is te lezen in een reconstructie in NRC,kwam ‘eerder en sneller’ dan waar het kabinet rekening mee had gehouden. Twee weken na de versoepelingen in september begon het aantal ziekenhuisopnames op te lopen. De capaciteit van de ziekenhuizen is overschat en er waren te positieve verwachtingen over het draagvlak voor en de handhaving van de overgebleven maatregelen.

Goh. De ergerlijk optimistische schoolmeester had net als alle vorige keren weer te hoge verwachtingen. Óf Hugo is echt zo, óf hij wil zo graag geliefd zijn dat hij het volk soms cadeautjes geeft als het geen tijd is voor trakteren. Beide is desastreus.

Gaaf land!

Het vorige kabinet had lak aan zijn inwoners. Met de toeslagenaffaire verwoestte het levens van eigen burgers op een ongekende schaal. Kinderen werden uit huis geplaatst. En nu blijkt dat de Belastingdienst jarenlang illegaal fraudelijsten bij heeft gehouden van ruim een kwart miljoen Nederlanders. Zonder dat die burgers het wisten en zonder dat er bewijs van misstanden was, konden ze zomaar een negatief vinkje achter de naam krijgen, waardoor ze verdere steun van de overheid wel konden vergeten. Wat een gaaf land!

Hoe kan het dat het kabinet dat zoveel leed onder de eigen bevolking heeft veroorzaakt straks weer terugkeert? Omdat de mensen die het goed hebben de ellende van de kleyne luyden niet belangrijk vinden. Als hun eigen comfortabele leefstijl maar niet in het gedrang komt. Maar pas op: bij een overheid die zich tegen de eigen bevolking keert, kan iedereen ooit aan de beurt komen. Ik ril onder de klamme deken.