Jan Pieter Ekker interviewde Teun voor het Parool (en het AD) na het verschijnen van de roman Goed Volk. Ergens is er de vrees dat … Lees verder
De schrijvende pers over de meest besproken verhuizing in BN’er-land: Teun trekt in bij Plasterk
Voor het televisieprogramma De Monitor liet Teun zich inschrijven op het adres van minister Plasterk om aan te tonen hoe eenvoudig het is om samen … Lees verder
Mijn vader
Vergeef mij als ik een weinig sentimenteel overkom. Of vergeef het mij niet, dat is ook goed. Ik zal mij er weinig van aantrekken. Afgelopen zaterdag zou mijn vader, als hij niet veel te vroeg was overleden (maar komt de dood niet altijd te vroeg?) 77 jaar zijn geworden . Dat reken ik elk jaar weer uit. Waarschijnlijk doe ik dat over twintig jaar nog, als hij dus 97 geworden zou zijn.
Armoede, ongeluk, ziekte, .. ik wil het niet zien
Ellende zien we liever niet. Als kind van een jaar of acht zat ik met mijn ouders in een restaurant in een grote stad in het buitenland. We hadden een tafel aan het raam. Op een gegeven moment, we hadden net iets te eten gekregen, kwam er een haveloze man voor ons staan. Buiten.
Zijn kleren waren gescheurd, zijn haren waren als een koek op zijn hoofd geplakt en hij was vuil. Hij stond daar maar: zijn hoofd tegen het raam gedrukt, nu weer richtte hij zijn blik op ons eten, dan weer probeerde hij onze ogen te vangen met zijn eigen dieptreurige ogen. We kregen geen hap door onze keel.
‘Wilt u er misschien een muffin bij?’
Eén koffie.” ‘Wilt u gebruik maken van de ontbijtspecial? Voor maar twee euro krijgt u er een jus d’orange en een croissantje bij .’
‘Nee, dank u.’ Omdat ik de bui al voelde hangen, probeerde ik het zo kortaf mogelijk, op het bitse af, te zeggen. Misschien kon ik haar ervan weerhouden nog meer aanbiedingsmogelijkheden op te noemen.
Tevergeefs, zoals ik eigenlijk ook wel had verwacht: ‘Wilt u er dan misschien een muffin bij, of een koek, of een croissant? Dat kost maar een euro meer.’
Mark Rutte, capo di tutti capi
Potdikkie, dat interview met Mark Rutte in Metro was wel behoorlijk briljant. Heeft u het gelezen? Of er op zijn minst van gehoord? Kan niet missen. Het was het stuk waarin onze premier de slachtoffers van discriminatie zelf verantwoordelijk verklaarde voor die discriminatie. Discriminatie komt nu eenmaal altijd voor bij tweede en derde (!) generatie allochtonen. Eigen schuld, dikke bult.
Alleen het rendement telt
‘Wie jong is en niet links heeft geen hart, wie oud is en niet rechts heeft geen verstand.’ Ik zou bijna op z’n dominee Gremdaats willen zeggen: Kent u die uitdrukking? Hij wordt meestal schamper lachend gebruikt door een – inderdaad – ouder persoon, meestal een man, om zich teweer te stellen tegen de bespiegelingen en beschuldigingen van een representant van een jongere generatie. Zeg: een financieel geslaagde vader op het verjaardagsfeestje van zijn idealistische, studerende zoon.
Mogen betekent meestal gewoon moeten
‘Je mag je bestek houden.’ Voor de veertigste verjaardag van een vriendin was een – in ieder geval bij mij in de buurt befaamd – restaurantje afgehuurd. Een uiterst charmante eetgelegenheid op één van de meest pittoreske plekken van de stad. Zij waren misschien wel het eerste Amsterdamse restaurant met een eten-wat-de-pot-schaftformule: vijf gangen goed Frans eten voor een uiterste schappelijke prijs. En tussen die gangen altijd dat zinnetje: ‘Je mag je bestek houden.’
Waarom zijn debatten op tv nooit debatten?
Dat was wat hè, dat lijsttrekkersdebat voor de Eerste Kamer. De vriendelijke presentator van College Tour en de strenge dame met de krulletjes van de Haagse politiek proefden de nieren – zo noemen ze dat toch op het Binnenhof? – van de lijsttrekkers van de Eerste Kamer.
Ik heb, zou je kunnen zeggen, een ander
Je weet dat het gaat gebeuren, maar als de brief van de notaris opeens op de mat ploft, is het toch nog onverwacht. Of eigenlijk is wat ik zeg over dat het ploffen op de mat – de enveloppe valt, vertraagd afgespeeld, het stof stuift op: baaaaf! – onzinnig.