Zo vlak voor mijn onbetaalde zomerreces is het tijd voor een belangrijk stukje. Daar heeft u, zo begreep ik uit de reacties die zo nu en dan op mail en Twitter binnendruppelen, behoefte aan. U houdt van belangrijk. Dat is niet gek, want belangrijk is belangrijk, dat kun je niet zomaar wegwuiven. Geregeld krijg ik – naast de talloze steunbetuigingen en andere blijken van instemming waarover een beschaafd man zwijgt – het verzoek, of liever de opdracht, mij met gewichtiger zaken bezig te houden.