Ik heb permanent behoefte aan waardering. Ik wil best thuis mijn vuile was in de wasmand gooien, het bed opmaken en de wc-bril omlaag doen na het plassen, maar dan moet mijn vrouw dat op een gegeven moment wel opmerken. En mij complimenteren. Dat gebeurt zelden. Zodra ik echter verzuim iets op te ruimen, krijg ik de wind van voren. Terwijl ik ‘s middags stilletjes sta te gebaren naar de door mij geleegde afwasmachine, komt mijn dochter binnen met een fluttekening. Voor mama. Moet je horen hoe die wordt geprezen. Het is niet eerlijk!
Vertrouwen is goed, de Stasi is beter
Heeft u vrienden? Een vrouw? Een man? Kinderen? Heeft u collega’s? Of zelfs mensen die voor u werken en met hun arbeid mede bepalen hoe dik u uw boterhammen kunt beleggen?
Als u een of meer van deze vragen met ja hebt beantwoord, dan dient u vertrouwen te hebben. Dat die vrouw of man u niet belazert, dat die collega’s geen stapels printpapier mee naar huis nemen of bedrijfsgeheimen op Marktplaats aanbieden en dat die kinderen niet stiekem af en toe een euro uit uw portemonnee halen. Om het een beetje gezellig te houden heb je vertrouwen nodig. Dacht ik altijd.
Geeft de Kamer van Koophandel eindelijk iets terug aan ondernemers?
‘Waarom moet je als ondernemer eigenlijk bij de KvK ingeschreven staan? Als ik een BTW-nummer heb en bij de Belastingdienst geregistreerd sta als bedrijf, zou dat toch eigenlijk ook voldoende moeten zijn?’
‘Waarom zoeken jullie voor deze functie geen betaalde kracht?’
Onbetaald is het nieuwe betaald. Als ik voor alle verzoeken om ergens gratis (‘Er is helaas geen budget’) een toespraak te houden, een wereldwinkel te openen of een stukje te tikken, betaald zou krijgen, was ik een rijk man. Freelancers wordt gevraagd klussen voor minder dan een habbekrats te doen (‘goed voor je cv’) en zeker stagiairs kun je ongestraft zich het schompes laten werken voor helemaal niks.
‘Spammen’ doen ze bij de Postcodeloterij
Ik houd niet van reclame. Niet op televisie en ook niet op papier. Daarom heb ik een NEE/NEE-sticker boven mijn brievenbus. Toch liggen er regelmatig flutfoldertjes op de mat. In een envelop die geadresseerd is ‘Aan de bewoners van dit adres’. Het is misschien aan de rand van het holle-frase-spectrum, maar wel iets wat ik mij al tijden afvraag: waarom krijg ik reclame als ik duidelijk heb aangegeven dat ik die niet wil.
Wat is écht eten? Teun in gesprek met Marqt
In de Volkskrant van 13 juli gaat Quirijn Bolle, de oprichter van supermarqt Marqt, in op mijn columns die ik over deze kleingrutter schreef in … Lees verder
Écht eten bij Marqt: ‘afbak’ en ‘ingevroren vers’
Marqt mag dan duur zijn – excuus: ‘door veel mensen worden ervaren als duur’ – ze verkopen er wel ‘écht eten’. En laten we wel wezen, echt eten is een verademing in deze tijd. In elke buurtwinkel, supermarkt, toko en restaurant is het namaakvoedsel dat de klok slaat. En als het dan niet namaak is, dan is het vaak toch niet écht echt. Voor echt eten moet je naar Marqt.
‘Marqt is helemaal niet duur, zeggen ze zelf’
Rijkeluissupermarkt Marqt hangt van holle frasen aan elkaar. Dat begint al met die idiote naam. Wat nou markt met een Q? Verander de K door een Q en je weet dat je daalder opeens maar een gulden waard is. De winkel is zo duur dat veel klanten liever een straatje verder lopen voor een betaalbaarder alternatief. Dat is bij mij in de buurt ook zo: je gaat naar Marqt voor de heerlijke gebraden kip (heel beest voor een schappelijke 11/12 euro), het brood en de kwark, en koopt je groenten en fruit van aanmerkelijk betere kwaliteit voor een schijntje bij de Turkse groenteboer om de hoek. Daar is het dan ook altijd beduidend drukker dan bij de elitegrootgrutter.
Zet de Rabobank echt alles op alles voor haar klanten?
Bankiers staan er gekleurd op. Kille zakelijke cijferfetisjisten zijn het, of erger nog: graaiers die bereid zijn de hele wereldeconomie in het verderf te storten voor een vierde huis met zeiljacht op de Cariben. Die hele bankenwereld is grijs, saai, onsympathiek en ongezellig. Je zou het maar aan de man moeten brengen. De menselijkheid ontbreekt.
Wat kan er eigenlijk precies in Almere?
Het is natuurlijk reuze leuk om een roze koek, creditcard, of politicus aan te prijzen, maar het allerleukste moet het toch zijn om een hele stad aan de man te brengen. Gewoon zo’n plaats waarvan niemand heeft gehoord eens even flink op de kaart zetten. Want een gemeente die niet op de kaart staat, bestaat eigenlijk niet. Normale wethouders doen dat door een idioot groot stadion of bedrijventerrein met regiofunctie te laten bouwen, de slimmere pompen al dat geld in een reclamecampagne met slimme slogan. Citymarketing noemen ze dat.