In Quote reageert Teun op het fenomeen dat bedrijven hun producten maar wat graag koppelen aan een goed doel, ook wel Cause Related Marketing genoemd.
Koopt de consument een pak pampers, dan doneert het bedrijf een prik van een paar cent. Bij het kopen van een plastic Rivellafles haal je de belofte in huis van een vierkante meter schoongemaakt strand. De winsten van de bedrijven stijgen, evenals hun merkwaarde; het goede doel is een marketingmiddel.
Lees verder
Het zijn allebei supermarkten en ze hebben allebei een rare naam, maar daarmee houden de overeenkomsten tussen Lidl en Marqt wel op. Lidl is goedkoop en uitermate ongezellig. Het licht is er kil en niemand heeft er de moeite genomen de koopwaar uit de dozen te halen en een beetje aantrekkelijk uit te stallen.
Lees verder
Albert Heijn heeft ons jarenlang rotzooi gevoerd, nu wat minder en daarover kloppen ze zich op de borst. Best grappig volgens Teun. Bij Jinek vertelt hij over #mindersuiker, de campagne van Albert Heijn om minder suiker in hun producten te stoppen.
Klik hier om naar de website van Jinek te gaan en bekijk het fragment met Teun in de uitzending van 15 juni.
Afbeelding: Julita via Pixabay
Sjuul Paradijs, voormalig hoofdredacteur van De Telegraaf, is nu openlijk de advertentieboer geworden die hij heimelijk al was. Dat zit zo: sinds januari is in Amsterdam de ja/ja-sticker ingevoerd. Bewoners hoeven geen sticker meer op hun deur te plakken als ze geen reclamedrukwerk willen ontvangen, maar een ja/ja-sticker als ze die foldertjes wél willen. Wie geen sticker heeft, krijgt dus niks. Lees verder
Carla Dik-Faber van de ChristenUnie leek mij altijd een verstandig Kamerlid. Iemand die de zaken wikt en weegt, voor- en nadelen tegen elkaar wegstreept en na lang bestuderen van de context tot een conclusie komt over doel en middel. Daarom verbaast mij het zo dat ze zo’n ondoordacht opiniestuk in Trouw heeft geschreven. Een stuk niet gebaseerd op een langdurige analyse, maar op een enkele ervaring. Lees verder
In Amsterdam dreigt visboer The Seafood Shop zijn zaak te moeten sluiten omdat zijn aanbod ‘te toeristisch is’. Hij verkoopt kibbeling en broodjes haring en dat is volgens het stadsbestuur typisch voer voor buitenlanders. Volgens de huidige xenofobe richtlijnen mag je in je winkels- zeker niet als ze in het stadscentrum liggen en dat is hier het geval- geen waar verkopen die vreemdelingen willen kopen. In de Vrijstaat houden ze niet van buitenlanders, vooral niet van het soort dat hier komt om geld uit te geven. Die moeten zo worden gesard, dat ze hier nooit meer willen terugkomen. Lees verder
Als een verpakking ‘Verbeterd recept!’ juicht, dan slaan mijn kleine hersentjes op hol. Hoezo verbeterd? Wat was er dan niet goed aan het vorige recept? Ik heb toch potdikkie niet jarenlang een chocoladereep zitten eten waaraan iets mankeerde, muesli in mijn yoghurt gestrooid die niet helemaal deugde en koffie gedronken met een bedenkelijk aroma? Misschien is het mijn ietwat sombere gemoed dat ik niet kan genieten – genieten is sowieso een verdomd moeilijke bezigheid – van de vreugdevolle mededeling op zo’n verpakking. Het is toch fantástisch dat die fabrikanten wat goed was nog beter hebben gemaakt! Niet piepen, juichen. Lees verder
De Nederlandse overheid lijdt al jaren aan de Ziekte van Convenant. Deze ziekte uit zich in een labbekakkerige houding tegenover het bedrijfsleven en een langdurig uitstel van beslissingen, dat in het ergste geval tot afstel kan leiden. Twee pregnante voorbeelden van deze ziekte zien we bij de voedingsindustrie. Lees verder
Goede koffie op het werk is een mensenrecht. Hieraan dacht ik weer eens – ik heb een simpel brein waarin een beperkt aantal gedachten elkaar dag in dag uit afwisselen – toen ik laatst bij de provincie Gelderland moest zijn. Het schitterende Huis der Provincie in Arnhem is het eerste overheidsgebouw dat na de oorlog werd gebouwd en is daarmee een symbool van wederopbouw na de verschrikkelijke bombardementen in de Tweede Wereldoorlog.
Lees verder