Arme sloeber, we moeten je niet, je bent niet zoals wij: mooi, rijk en geslaagd in het leven

TeunColumns & verhalen

geld clown rijk lachen

Beste arme drommels,

Het is vervelend om te zeggen, maar Nederland moet jullie niet meer. Jullie zijn niet zoals wij: mooi, rijk en geslaagd in het leven. Stel je eens voor: je hebt een plaatsje bemachtigd in een super hot restaurant waar je alleen maar met veel geluk of de juiste connecties binnenkomt. Je hebt een tafeltje aan het raam en dan staat er vanaf buiten iemand als jullie je aan te gapen. Hij kijkt je hongerig aan en begint misschien wel te schreeuwen. Dat hij ook wijn en kreeft wil. Of alleen maar een stukje brood. Zo onbeschaafd. Dat ontneemt je meteen de eetlust.

Kun je je voorstellen hoe onprettig dat is? Waarschijnlijk niet, haha. Maar toch. Wij willen met onze privileges, die we toch verdomme ook met onze eigen handen hebben opgebouwd, niet worden geconfronteerd met de misère van anderen. Als jullie in onze designerschoenen hadden gestaan, wat had gekund als je beter je best had gedaan, dan hadden jullie al die minderbedeelden ook liever niet gezien.

Wij zijn winnaars

Ooit waren we nog geitenwollensokkenboomknuffelaars. We gingen prat op ons sociale vangnet, pleitten voor internationale solidariteit en ontwikkelingssamenwerking en zwaaiden weleens met een irritant vingertje als andere landen zich niet aan onze hoge standaarden hielden. Die tijden zijn gelukkig voorbij. Neem het WK in Qatar. Dat daar bij de bouw van de stadions duizenden doden zijn gevallen, kan ons niks schelen. We gaan er gewoon heen. The show must go on, hè. Vlak voor een kwalificatiewedstrijd tegen Noorwegen ontvouwden de Noren een spandoek om aandacht te vragen voor de mensenrechtensituatie in de golfstaat. Wij deden niks. Onze jongens moesten zich zo vlak voor de wedstrijd niet laten afleiden.

Kunst vonden we ooit ook best belangrijk. Aandacht voor cultuur was een teken van beschaving. Nu niet meer. Die arme sloebers met hun hobby’s hadden maar een vak moeten leren. Dan autoracen! Dát vinden we leuk. Lekker scheuren en ook nog eens bubbels drinken met prinsen, huisjesmelkers en captains of industry. Ons soort mensen. We spuiten zelfs zomaar hele flessen champagne leeg. Zo in de lucht. Zo duur, daar kunnen jullie je nog niet eens een paar druppels van veroorloven. Lachen, man. Wij zijn winnaars.

We geven niks om jullie

Sommige van jullie losers, excusez le mot, zijn slachtoffers van de toeslagenaffaire. Veel van die slachtoffers hebben geen gewone Hollandse naam, maar een vreemde buitenlandse. Die moeten wij hier in Nederland al helemaal niet. Onze overheidsdiensten hebben hen zozeer gewantrouwd en gediscrimineerd dat ze eraan kapot zijn gegaan. Geruïneerd, alles kwijt. Vinden wij helemaal niet erg. De partij die haar leider hierom de laan uitstuurde, de PvdA, verloor de verkiezingen. De partijen uit de regering (die vlak voor de verkiezingen pro forma haar ontslag aanbood) wonnen. Ze regeren nog altijd demissionair. In een ingezonden brief legde iemand uit waarom hij op de VVD stemde. Hij had een koophuis en nooit een probleem gehad met overheidsinstanties. Dit zijn wij.

Dertigers die nog bij hun ouders wonen, flexwerkers die nauwelijks kunnen rondkomen van drie baantjes, en Afghanen en Nederlanders die Afghanistan uit willen, we geven niks om jullie. Ons gaat het goed. Als de economie stijgt, profiteren jullie daar niet van, maar wij wel. Daar zorgt onze leider wel voor. Wij stemmen Mark Rutte.

Deel dit bericht

Onze overheid is zo bang dat ze niet durft op te roepen minder vlees te eten

TeunColumns & verhalen

Blij varken

Het is geen fraai gezicht als de overheid bang is voor haar burgers. Nu weer die campagne ‘Iedereen doet wat’. Een naam om spontaan de kriebels van te krijgen, maar dat komt straks. Die campagne moet ons (eenvoudige burgers en consumenten) aansporen tot een duurzamer levensstijl: minder vliegen, huis isoleren, verantwoorder eten. Je kent het wel. Ook ons voedsel moet anders: meer in het seizoen eten en minder verspilling. Gek genoeg komt één van de belangrijkste en eenvoudigste gedragsveranderingen niet in de campagne voor: minder vlees eten.

‘Te politiek gevoelig’

Terwijl het inmiddels wel vaststaat dat de enorme hoeveelheden karbonades, kipfilet en boterhammenworst die we naar binnenwerken niet gezond zijn voor onszelf en zeker niet voor onze planeet. Als iedereen zijn karbonade een dagje per week zijn zou inruilen voor een vegetarische curry of een pasta met groentesaus, of desnoods dierengehakt zou vervangen door een vegetarische variant, dan zou dat enorm helpen om de klimaatverandering aan te pakken.

Het Voedingscentrum heeft minder vlees eten daarom bovenaan de lijst van maatregelen staan om het eetpatroon te verduurzamen. Het stelde voor om dit ook op te nemen in ‘Iedereen doet wat.’ Toch gebeurde dit niet, omdat, zo stond afgelopen week in deze krant te lezen, het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) er niet aan wilde. Het zou ‘te politiek gevoelig zijn’ en ‘een maatregel die controverse oproept.’

Voor welke controverse en voor wie het te gevoelig ligt, vertelt het verhaal niet. Bij de kiezers die vinden dat elke dag gehaktdag een mensenrecht is? Of bij de boeren die zich toch al in een hoek gedrukt voelen en weinig enthousiasme kunnen opbrengen voor het overheidsbeleid? Zouden ze bij LNV bang zijn dat de tractors weer komen? Of is de boerenlobby bij het ministerie, ondanks het geklaag van de sector, nog springlevend?

‘Iedereen doet wat’ klinkt gezellig

Hoe dan ook: het is intens treurig dat een overheid zo bang is voor controverse, dat ze de belangrijkste aanbeveling voor gedragsverandering uit haar publieke voorlichting schrapt. Zelf zegt het ministerie dat er bewust voor is gekozen burgers te enthousiasmeren kleine stappen te zetten naar duurzaamheid. Kleine stapjes! Alsof klimaatverandering nog steeds iets van de verre toekomst en overstromingen en bosbrandende planeet niet nu al teisteren. Er moet nu iets worden gedaan, met zo groot mogelijke stappen.

Dit is ook de reden voor de eerder genoemde kriebels. ‘Iedereen doet wat’ klinkt gezellig. Allemaal een schoudertje eronder, iedereen een klein stapje en het komt goed. Wij (eenvoudige burgers en consumenten) moeten het zelf oplossen. Dat is de neoliberale truc die inmiddels op alle (ethische) thema’s wordt toegepast: doe het lekker zelf! Isoleer je huis en koop verantwoorde waar, dan komt het goed. Jij bent zelf verantwoordelijk en overheden en bedrijven blijven buiten schot. Dat is makkelijk voor bedrijven en overheden en bezorgt ons een permanent schuldgevoel, want helemaal goed doen we het natuurlijk nooit. Maar vooral is het niet effectief. Er zijn ongelooflijk veel juiste individuele keuzes nodig om verandering af te dwingen. Om dat beter en effectiever te organiseren hebben we nu juist een volksvertegenwoordiging en een regering die namens ons grote maatregelen kan nemen die werkelijk effect hebben. Maar als een oproep om minder vlees te eten al te controversieel wordt gevonden, dan is werkelijk beleid, zoals een vleestaks, nog heel ver weg.

Deel dit bericht

Ik ben 50 geworden en ben nog steeds een onzeker jongetje

TeunColumns & verhalen

man trappen hemel oud abraham 50

Afgelopen zaterdag ben ik vijftig geworden. Dat was het resultaat van een sluipend proces van ouder worden: uur na uur, week na week, jaar na jaar. Zonder het zelf in de gaten te hebben, was ik opeens op deze Gezegende Leeftijd beland. Wanneer was dat gebeurd? En hoe? Ik heb er in ieder geval niks voor gedaan.

Mijn vrouw heeft thuis slingers opgehangen met daarop ‘Abraham 50’ en plaatjes van een kale bejaarde man met een snor. Zo zie ik er niet uit. De meeste vijftigjarigen niet. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een redelijk jeugdig type. Een jongensachtige man. Voor mijn vrouw en mijn vrienden, die ik ook al jaren met me meedraag, geldt hetzelfde. Door een wonder zijn wij door de Voorzienigheid allemaal behept met de Eeuwige jeugd. Ik werk veel met jongens en meisjes die een stuk jonger zijn, maar ik voel geen verschil. Mijn geest is net zo soepel en huppelend als die van hen. Ik heb wat meer ervaring in het werk, maar verder ben ik nog zoals zij. Het is vrijwel onmogelijk jezelf te zien zoals anderen je zien.

Het gevoel veroudert niet

Je kunt de vergankelijkheid op twee manieren op haar staart trappen. Je kunt schoolreünies bezoeken. Daar blijken alle oud-leerlingen van dezelfde leeftijd stokoud geworden. Dat prachtige meisje uit de klas? Een tobberige sloof. De bink met de gouden lokken? Een kale boekhouder in C&A-pak. Het is verleidelijk om triomfantelijk te constateren dat je beter bent opgedroogd dan de rest, maar dat is zelfbedrog. Je bent ouder papa, geef het maar toe. Ook op foto’s van vroeger is duidelijk te zijn hoe de tijd zijn genadeloze werk heeft gedaan. Ik ben rimpeliger, dikker, kaler en uitgezakter. Gewoon in alle opzichten ouder. De vrienden die op die foto’s staan, zijn ook allemaal ouder.

Van binnen zie je niet hoe je er van buiten uitziet. Dit is wat oude mensen bedoelen als ze zeggen dat ze zich nog jong voelen, en waar jonge mensen dan net zo meewarig om glimlachen als ik vroeger deed: ‘het zal wel’. Het gevoel veroudert niet. Misschien verstarren je meningen en raak je politiek en fysiek minder wendbaar, maar van binnen ben je op je vijftigste nog steeds een jongetje dat zonder handen over de grachten fietst en daarbij sportcommentaar geeft als ware hij een renner in de Tour de France.

Onzeker

Ik heb mij er altijd op verheugd volwassen te zijn. Dan zou ik de mensen en de wereld beter begrijpen en de rol die ik erin zou moeten spelen. Ouder en wijzer en minder gevoelig voor de meningen van anderen. Ik zou stoppen elk conflict te vermijden en niet langer een pleaser zijn, zoals ik vroeger in het gezin was. Hengelend naar aandacht en liefde. Op het oordeel van mijn moeder, waaraan ik altijd zo zwaar heb getild, zou ik schouderophalend kunnen reageren. Ik zou tenslotte volwassen zijn en mijn eigen leven in handen hebben.

Maar nu ben ik vijftig en er is niks veranderd. Ik ben nog steeds het onzekere jongetje van toen, dat altijd op zoek is naar bevestiging en liefde. Moet ik het erg vinden als mijn moeder niets van zich liet horen op mijn verjaardag? Of ben ik pas echt volwassen als zoiets mij niets meer kan schelen?

Deel dit bericht

Formule 1 op Zandvoort is middelvinger van de rijken

TeunColumns & verhalen

middelvinger afkeuring

U wist het misschien nog niet, maar de rijken hebben er genoeg van. Nooit neemt een krant of een nieuwsrubriek eens de moeite zich in hun wereld te verplaatsten. Ja, die malle Jaïr heeft een poging ondernomen, maar dat blijft toch een beetje bij aapjes kijken. Als je door zo’n dagblad bladert of het nieuws aanklikt, dan gaat het alleen maar over het leed van zielige mensen.

Ongezonde, vaak dikke mensen die getroffen worden door corona, vluchtelingen die tevergeefs het moorddadige regime in Afghanistan proberen te ontvluchten en andere arme drommels die vechten tegen stijgende rivieren en bosbranden als gevolg van de klimaatverandering. En dan dat eindeloze gejeremieer in Den Haag om een nieuwe coalitie te vormen. Hoor die linkse partijen nu blaten over samenwerken en socialer beleid. Pijnlijk gewoon. Ongezellig en lelijk.

Wat kan het de rijken allemaal schelen? Die weten dat succes een keuze is. Al dat gepiep. Als je écht wilt, dan kom je er wel. Zij zeilden toch ook moeiteloos door de coronaperiode? Met hun personal trainers, privékoks en excellente medische zorg bleven ze in shape en ook tijdens lockdowns vlogen ze met hun privéjet rustig naar Ibiza of Dubai. Dus waarom altijd zo negatief?

‘What a fucking fantastic guy.’

In andere landen bewonderen ze je als je met eigen handen een fortuin opbouwt, maar niet in dit kille kikkerlandje. Johnny de Mol, die binnenkort van zijn vader een talkshow mag maken, zei het heel treffend in de Linda, het blad van zijn tante: ‘Als hij in Amerika had gewoond, had iedereen gezegd: ‘What a fucking fantastic guy.’ En zo is het. Hij had natuurlijk naar Amerika kunnen verhuizen, waar Reinout Oerlemans, die zijn huis voor 70 miljoen aan zanger The Weeknd heeft verkocht, er zelfs een beetje moe van schijnt te worden dat hij voortdurend door Jan en alleman een ‘fucking fantastic guy’ genoemd wordt. Maar papa John blijft hier. Iets houdt hem in dit miezerige land. Maar een beetje respect, is dat nou zo moeilijk?

Huisjesmelker prins Bernhard

Nu pikken de rijken het niet langer. Als de samenleving ze niet wil bewonderen, dan moet de samenleving het maar voelen. Volgende week organiseren ze onder leiding van huisjesmelker prins Bernhard het meest decadente feestje dat er ooit in ons land is gehouden.

Midden in een natuurgebied starten twintig Formule 1-coureurs, die om belastingtechnische redenen vrijwel allemaal in Monaco wonen, hun ronkende motoren. De stikstof die zij produceren, is desastreus voor de omgeving. En dan de CO2-uitstoot. Klimaatverandering? Who cares! 70 duizend bezoekers die met overvolle treinen aankomen, terwijl festivals worden geschrapt wegens angst voor coronabesmettingen? Who cares!

En trouwens: de bezoekers moeten op hun stoeltje blijven zitten tijdens de race, dus waar hebben we het over. Muzikanten betalen die door corona al heel lang geen inkomsten hadden? Ben je gek! Hoe denk je dat die rijken rijk zijn geworden? Door rondjes te geven en iedereen fatsoenlijk te betalen? Haha, ben je gek. Die artiesten doen het toch voor hun hobby?

Middelvinger

Het is absurd om dit evenement te laten doorgaan. Maar in Nederland hebben de rijke patjepeeërs het inmiddels gewonnen van de arme stervelingen. De race op Zandvoort is als de middelvinger van Lil’ Kleine op vakantie in Dubai tijdens de lockdown.

Deel dit bericht

De macht van Mark Rutte lijkt groter dan ooit. Van de deemoed na zijn bijna-val is niets over

TeunColumns & verhalen

Het moet vooral gezellig blijven, het woord smile in houten blokjes en erbij een lachend gezicht op een blokje

Manager Mark past nu ruim tien jaar op de winkel. Toen hij aan zijn klus begon, had niemand gedacht dat hij het zo lang zou volhouden. Hij was kleurloos en had weinig ideeën. Als de zaak draaide, dan was hij tevreden. Zo kon het hem weinig schelen welke producten er aan de man werden gebracht. Dat had Mark bij Unilever geleerd. Als het volk rotzooi wil, dan krijgt het rotzooi. Zijn de cijfertjes goed, dan is de winkel goed.

Visie

Onder manager Mark is er heel wat enthousiast ambitieus personeel voorbijgekomen. Dat vroeg hem dan waar hij naartoe wilde met de winkel. Wat zijn visie was. Daar moest hij niks van weten. Met zijn belegen gevoel voor humor lachte hij het weg. Wie visie wilde, moest maar naar de oogarts. Hij lachte sowieso alles weg. En die ambitieuze medewerkers die wel ideeën hadden en de zaak zouden willen overnemen? Die verdwenen allemaal. Want als manager Mark iets goed kan, is het manager blijven. Misschien wel tot in de eeuwigheid.

‘Hier scheiden onze wegen’

De laatste die het heeft geprobeerd, is adjunct Sigrid. Als zij de baas zou zijn, dan zou ze het heel anders doen. Niet alleen maar op de boel passen, maar de wereld echt mooier maken. Eerlijker, niet alleen de aandeelhouders laten profiteren van de winst die de winkel maakte, maar iedereen. Een paar maanden geleden had zij de kans om de leiding over de zaak over te nemen. Manager Mark bleek onbetrouwbaar. Hij had meermalen een loopje met de waarheid genomen. ‘Hier scheiden onze wegen’, sprak ze ferm. En ook de rest van het personeel had schoon genoeg van hem.

Bijna was Mark weg. Maar bijna is niet helemaal. Mark zit er nog en Sigrid is nog steeds zijn trouwe rechterhand. Zou ze wel eens schreeuwend van spijt wakker worden omdat ze de baas niet heeft weggestuurd?

He is just not that into you

De macht van Mark Rutte lijkt groter dan ooit. Van de deemoed na zijn bijna-val is niets over. Terwijl de premier zich onzichtbaar hield, faalde Sigrid Kaag ernstig in de Afghanistancrisis. Marks grootste opponenten willen allemaal bij hem in het gevlij komen. Zie Jesse en Lilianne hun trieste circustrucjes opvoeren: als we op ons hoofd staan, mogen we dan bij jou, Mark? En als we onze fractie fuseren, zijn we dan acceptabel genoeg? Het is zo pijnlijk. He is just not that into you, LilianneJesse, show some dignity! Mark vindt het allemaal wel best. Óf hij regeert eeuwig demissionair zonder enig weerwerk, óf hij krijgt precies het nieuwe kabinet dat hij wil. De slappe oppositie maakt dit mogelijk.

Andere partijen zijn veel te lang meegegaan in Marks misvatting dat politiek niet ideologisch is. Zo werd het coronabeleid nauwelijks aangevallen omdat in zo’n crisis ‘geen politiek moest worden bedreven’. Onzin natuurlijk. Of je kiest voor KLM of voor cultuur is een politieke keuze. Of je het geestelijk welzijn van jongeren belangrijk vindt ook. Of je het Fossiele 1-evenement op Zandvoort steunt en festivals verbiedt al helemaal.

We kampen met een wooncrisis, een milieucrisis en een klimaatcrisis. Om die crises op te lossen is een langetermijnvisie nodig. Met een manager die slechts op de winkel past, komen we er niet.

Deel dit bericht

Groundhog Day met Mark en Hugo: aftreden en eeuwig doorgaan, tot en met de omegavariant

TeunColumns & verhalen

clown artiest hugo de jonge minister populisme

Daar stonden ze weer, Mark en Hugo, voor een waardeloze persconferentie. Ik kreeg hoofdpijn en buikpijn tegelijk. Wat als dit tot in lengte van dagen zo doorgaat?

Corona natuurlijk: minstens tot en met de omegavariant met dit olijke duo. Groundhog Day met Hugo en Mark. Rutte had al eens in een debat over de avondklok gegrapt dat hij als demissionair premier meer macht had dan voorheen, omdat hij niet kon worden weggestuurd.

Niets lijkt hem te raken

Zou dat kunnen? Nooit meer een kabinet formeren en intussen eeuwig aanblijven als demissionaire baas van het land? Het grapje geeft een blik in de donkere binnenwereld van onze Eerste Minister. Aanblijven, macht hebben, daar draait het om. Niets lijkt hem te raken.

Toeslagenaffaire? Aftreden en doorgaan alsof er niks is gebeurd. Debat over ‘functie elders’ voor Pieter Omtzigt? Een avondje geknakt voor de camera’s , een onnavolgbaar interview bij Nieuwsuur waarin van schuldbewustzijn nauwelijks sprake was en daarna de boel weer vrolijk oppakken.

Lachend met Kaag op de foto. De politieke tegenstanders die hem weg wilden hebben, dingen weer als vanouds naar zijn hand. Mark voelt dat. Hij is de onaantastbare koning. Een lege ziel die ons regeert.

Zo’n leraar

En dan Hugo. Ach Hugo. Je zou nog medelijden met hem krijgen als hij niet zo verschrikkelijk betweterig was. Zo’n leraar die alles wil uitleggen aan zijn zwakbegaafde klas.

Elke vraag beantwoordt hij met een mini-verhandeling. Je ziet dat hij zelf van zijn betoog geniet, maar je hoort niet wat hij zegt. Alles in diezelfde slaapverwekkende cadans. Je schreeuwt naar het tv-toestel: ‘Ik wil geen verhandeling, ik wil antwoord!’

Hij heeft de pech dat hij altijd naast Mark staat. Allebei dezelfde strakke pakken, dezelfde zijscheidingen en enigszins dezelfde manier van praten. Alleen gaat het bij Mark allemaal vanzelf, terwijl Hugo heel zichtbaar zijn best doet. Dat is pijnlijk.

Clownsschoenen

Als Mark maar premier mag blijven, dan hoeft hij geen waardering. Hugo hengelt naar bewondering. Met zijn clownsschoenen alleen al roept hij: ‘Kijk naar mij!’ Ieder succesje in de strijd tegen corona vent hij uit: ‘Kijk eens hoe goed ik dit heb gedaan!’

Toen hij eindelijk succesvol leek te zijn, verklootte hij het. Door overmoed en de behoefte met versoepelingen de liefde van het volk te mogen ontvangen, schoten de coronacijfers door het dak. Een verslaggever vroeg Hugo of hij dacht aan aftreden. Hij reageerde geschokt over zoveel onrecht. Aftreden was een slecht idee, want er was heel werk te verzetten voor de bewindsman.

Dat was grappig. Kennelijk is het als minister belangrijker dat je op je post blijft, dan dat je je werk goed doet. Stel je voor dat een kok die iedere dag bedorven waar serveerde zoiets zou zeggen. Je zou bijna medelijden met Hugo hebben, als zijn beleid niet zo schadelijk was.

Met wie kan ik mij het beste identificeren: met de machtsbeluste man zonder eigenschappen of de overambitieuze schlemiel? Ik vrees met de schlemiel. Ik doe mijn best, wil waardering en slaag geregeld net niet. Die identificatie is pijnlijk. Ik wil die stuntelaar niet zien. Dan Mark. Mark is geen gewoon mens met zwaktes en idealen. In hem kunnen gewone mensen zich niet herkennen. Ze stemmen telkens weer op hem.

Deel dit bericht

Millennialexpert Talitha Muusse kletst maar wat

TeunColumns & verhalen

coronavirus vaccin

Toen Gijs Groenteman en ik nog jong waren, hadden wij een radioprogramma dat we Het generatiejournaal noemden. Hierin stapten we af op iedereen die generaliserende en (dus) ongefundeerde uitspraken over onze generatie deed.

Zo was er een oude journalist (Henk van Hoorn) die beweerde dat jongeren niet meer zo voor Het Vak leefden als de reuzen van zijn leeftijd. Voor hen was de journalistiek nog echt een roeping waar alles voor moest wijken. Gijs en ik gingen naar hem toe en legden hem uit dat wij na ons werk naar huis gingen in plaats van uren in de kroeg te hangen onder het mom van primeurs en tegels lichten. Wij waren net zulke goede journalisten, maar leukere echtgenoten en vaders. Henk had er niet van terug.

Een jong geluid bestaat niet

We gingen naar een ventje van de SP (Driek van Vught) die als jongste ooit naar de Eerste Kamer ging. Hij zou daar ‘een jong geluid laten horen.’ Wij wilden weten wat dat was, ‘een jong geluid’. Driek riep ‘boeh’ in de microfoon en begon te hinniken. Gijs en ik wilden helemaal geen jong geluid, maar een verstandig politiek geluid dat voortkwam uit een bepaalde maatschappijvisie. Dan konden wij als jongeren stemmen op iemand van wie wij verwachtten dat hij het land socialer of groener zou maken. Of op iemand die streed voor law and order.

Een jong geluid bestaat niet. Je hebt linkse jongeren en rechtse jongeren. Dat was toen zo en nu nog. Je hebt fascistische Fvd-kakkers en linkse klimaatdrammers.

Talitha Muusse

De Driek van Vught van deze tijd heet Talitha Muusse, die u misschien kent als mislukte presentator van Op1. Maar ze is veel meer dan dat. Zo is ze ook millennialexpert. Ze wordt overal uitgenodigd om uit te leggen wat die wonderlijke wezens beweegt.

Als ik haar uitspraken opzoek, stuit ik meteen op een pareltje: ‘Sywert van Lienden is geen toonbeeld van onze generatie. Hij was bezig met snel cashen.’ Tsja. Zou Muusse zelf doorhebben wat voor flauwekul zij uitkraamt? Er zijn altruïstische millennials en er zijn graaiers. Je kunt een generatie niet beperken tot wat je bevalt. In één zin laat ze zien dat haar expertise niets voorstelt.

Of Muusse met haar antivax-opvattingen ook haar generatie vertegenwoordigt, weet ik niet. Ze wil zelf ‘eerst even afwachten wat de langetermijneffecten zijn’ voor ze een prik neemt. Hoelang? Twintig jaar? Dertig? Ook is ze fel tegen het vaccineren van jongeren. Die kunnen immers zelf nauwelijks ziek worden, dus waarom zou je in gezonde lichamen prikken? Volgens haar is ‘een vaccin bedoeld jezelf te beschermen tegen het krijgen van een ziekte, niet om een aandeel te leveren in het beperken van de transmissie.’

Een scherpe Hugo

Nonsens. Kinderen kunnen wel heel ziek worden én we vaccineren juist om groepsimmuniteit te bereiken. Overal duiken nieuwe virusvarianten op die alleen door massaal prikken gestopt kunnen worden. Daarom hebben mensen die zich niet laten vaccineren volgens Hugo de Jonge ‘iets decadents’. Een scherpe Hugo, ook weleens leuk.

Ik ken genoeg jongeren die zich dolgraag willen laten vaccineren. Voor zichzelf en de maatschappij. Zou Muusse hen wel een toonbeeld van hun generatie vinden?

Deel dit bericht

Voel de sfeer in het land, spring met elkaar in bed en maak een coalitie. One love!

TeunColumns & verhalen

coalitie nederland werknemers burgers politiek

Uw Huispopulist heeft vandaag last van een goed humeur. Hij heeft even geen zin in piekeren, somberen en het affakkelen van anderen. Om aan de wereld te laten zien dat het leed dat hij als een moderne Atlas op zijn schouders draagt echt heel zwaar is. Dat ostentatief masochistische. Dat superieure, dat triomfantelijke waarmee hij de zware last aan de omstanders laat zien: ‘Kijk eens mensen, dit draag ik allemaal voor u. Ziet u wel hoe erg het allemaal is? Doe er iets aan!’

IJdelheid

Hij weet dat de krant hem heeft aangesteld om de Sombere Boodschap te brengen. Om pluchegeile machthebbers en zwatelende marketingzwendelaars aan te pakken. Om te beoordelen wie het volk dient en wie niet. Uit plichtsbesef dendert uw Huispopulist almaar door: een veeg uit de pan hier en nog een veeg daar. Elke week weer nieuwe vegen uit nieuwe anti-aanbakpannen met pfas. De Verantwoordelijken die geen verantwoordelijkheid nemen verdienen het.

Soms wordt hij er doodmoe van. Vooral van zichzelf. Is het niet allemaal ijdelheid? Doen al die mensen die het verkeerd doen niet ook hun best? (Antwoord: nee, lang niet allemaal.) Kan het niet een tikkeltje vrolijker? Vaak niet. De macht en de machtigen hebben tegenmacht nodig, zeker als de machtigen zelf dat modewoord zo vaak in de mond nemen. De repressieve tolerantie is nooit weggeweest. Historicus Mark regeert nog steeds dankzij Marcuse en Machiavelli. Het volk zucht onder de drie M’en. Maar juist dit soort opmerkingen was vandaag niet de bedoeling.

Vrijheid

Nederland kon weer naar de winkels zonder mondkapjes, de terrassen zaten gezellig vol en de jeugd (en de ouderen natuurlijk) konden uit tot in de kleine uurtjes. Mensen dansten, werden dronken, gebruikten drugs en zoenden andere mensen. Het leven nam het over van de dreiging, de angst en de depressie. Een vriendin van uw Huispopulist nam een nachtelijke taxi van Amsterdam naar Rotterdam, na een beschonken onderhandeling met de chauffeur over de prijs. Een schrijver twitterde dat zij in een café lang moest wachten tot de wc vrijkwam: ‘Moest je kotsen? Nee kolven.’

Dit is toch heerlijk? Dan is Nederland toch echt even een waanzinnig gaaf land? Die vrijheid, die terecht meer dan een jaar de vriezer in moest, is in één nacht weer ontdooid. Laten we hopen dat al die scholieren en studenten die zoveel hebben opgegeven voor hun ouders en grootouders, de komende jaren alsnog van een onvergetelijke onbekommerde jeugd kunnen genieten. Dat zij zonder al te veel (psychisch) letsel uit deze periode komen. Zij verdienen het meer dan wie ook.

Maak een coalitie!

Soms moet je even vieren wat je hebt. Hoe mooi het is, maar ook hoe kwetsbaar. Knuffel elkaar nu het weer kan en nu het nog kan. Voor je het weet is alles weer weg. Er hangt iets moois in de lucht. Uw Huispopulist weet dat en u weet dat ook. Nu, excuses, maar helemaal zonder sneer naar de politiek lukt het niet, het zootje onderhandelaars in Den Haag nog: het is te kinderachtig voor woorden dat Pietje niet met Marietje wil en Marietje niet met Grietje. Voel de sfeer in het land, spring met elkaar in bed en maak een coalitie. One love!

Deze column verscheen eerder in de Volkskrant.

Deel dit verhaal

Bij Ronaldo kwamen de hypocrietroepers weer uit hun smerige holen

TeunColumns & verhalen

kat water drinken ronaldo coca cola

‘Ronaldo gezien? Die gast maakte vroeger zelf reclame voor Coca-Cola en KFC!’ De actie van de Portugese stervoetbal bij een persconferentie riep veel reacties op. Hij verwijderde de colaflesjes die de sponsor voor zijn neus had gezet, verving ze door water en zei ‘aqua’. Zo maakte Ronaldo duidelijk de ene drank te prefereren boven de andere. Dat was opmerkelijk en activistisch en niet erg sympathiek voor de frisdrankfabrikant die zoveel geld in het toernooi pompte. Ik vermoed overigens dat het flesje water ook door Coca-Cola was geproduceerd, maar dat terzijde.

Verdiende Ronaldo niet ook zijn geld dankzij dit soort bedrijven? Had Ronaldo niet zelf ooit reclame gemaakt voor deze verderfelijke drank? En ook nog voor een snackketen die emmers vol gefrituurde kippenvleugels verkoopt? Lekker gezond, Ronaldo. Nu de grote meneer uithangen, maar vroeger de zakken vullen met reclame voor dezelfde soort rommel! De critici hadden hun lievelingswoord al klaar: HYPOCRIET!

HYPOCRIET

‘Hypocriet’ roepen is makkelijk en altijd effectief. Uw Huispopulist moest aan de klimaatmars van een paar jaar geleden denken. In navolging van Greta Thunberg gingen ook in Nederland jongeren de straat op om te demonstreren voor een beter klimaatbeleid. Ze eisten dat politici actie zouden ondernemen om te voorkomen dat zij later op een onbewoonbare wereld zouden moeten leven. Klinkt redelijk, maar wat deden sommige tieners na een middagje demonstreren? Hetzelfde als heel veel andere jongeren: ze aten een hamburger bij een filiaal van een wereldwijde snackconcern dat niet bekend stond om zijn groene ambities. Het bedrijf was nooit verder gekomen dan dan enkele jaren geleden de kleur van zijn logo veranderen van rood naar groen.

Wat hadden de klimaatsceptici gelachen. De foto’s van de kinderen met klimaatonvriendelijke burgers in de hand werden grif gedeeld. Demonstreren én hamburgers eten! Hypocriet! Tieners die voor een beter milieu zijn, moeten natuurlijk wel altijd recht in de leer zijn.

Goed, want altijd fout

Dat is het mooie als je hypocrietroeper bent. Je houdt idealisten en actievoerders aan hoge maatstaven en betrapt ze vervolgens altijd wel op een inconsequentie. Dan hangen ze. Moeten ze maar niet zulke hoogdravende praatjes hebben over de wereld en de maatschappij. Nee, dan de hypocrietroeper zelf: die was een klootzak, is een klootzak en zal altijd een klootzak blijven. Hij zal nooit van gedachten veranderen en ook nooit anders doen dan hij deed. De wereld wordt er niet beter van, maar hij is tenminste wel consequent.

Graag pronkt hij er ook zelf mee: ‘Ik heb nooit gezegd dat ik goed was.’ Zo is het pleit beslecht. Hij is goed, want altijd fout en degene die goed wil doen is fout, want lang niet altijd goed.

Ronaldo is van gedachten veranderd

Snackbedrijven en suikerwaterproducenten sponsoren niet voor niets sportevenementen. De associatie tussen ongezond voedsel en gezonde sport is miljarden waard. Die associatie draagt bij aan obesitas, de grootste en gevaarlijkste ziekte van dit moment. Dat de populairste sportman ter wereld deze band nu wil doorknippen en zegt dat je gewoon water moet drinken is goud waard. Cynici noemen dat hypocriet, want Ronaldo had in het verleden, nou ja, enzovoorts. Het is een volkomen onbelangrijke afleidingsmanoeuvre die de strijd tegen morbide overgewicht niet verder helpt. Ronaldo is van gedachten veranderd en onderneemt actie. Knap en moedig. Wellicht kan Coca-Cola sportevenementen voortaan sponsoren met zijn watermerk Chaudfontaine.

Deel dit bericht

De rijken zijn bij Rutte in goede handen, de armen minder

TeunColumns & verhalen

gier gierig geld dollars rijk superrijken

Dat veel rijke mensen asociale klootzakken zijn, wisten we natuurlijk al. Voor sommigen draait alles om zoveel mogelijk geld verdienen en zo weinig mogelijk uitgeven. Van die gierige types die nooit een rondje geven of, uitgekookter, alleen als iedereen net met een vers getapt biertje in de hand staat.

Waarschijnlijk maakt de rijke stinkerd aan het eind van de avond een kosten-batenanalyse en verkneukelt zich over de bierwinst die hij tijdens die kroegsessie heeft gemaakt. Dit gedrag is voor veel mensen moeilijk te begrijpen: ‘Ze kunnen het toch makkelijk betalen? Als ik zo rijk was zou ik altijd rondjes geven!’ Waarop er altijd iemand opmerkt dat dit precies is waarom rijke mensen rijk zijn en de zelfverklaarde gulle gever niet. Bij deze verklaring, die hout snijdt, klinkt soms enige bewondering door. Want de asociale rijke klootzak is dus wel hartstikke rijk.

De superrijken

Deze week publiceerde Onderzoeksplatform Propublica documenten van de Amerikaanse belastingdienst waaruit blijkt dat de superrijken in Amerika jarenlang nauwelijks belasting hebben betaald. Over hun vermogen van 401 miljard (!) dollar betaalden de 25 rijkste Amerikanen maar 3,4 procent belasting. Warren Buffet betaalde tussen 2014 en 2018 0,1 procent en George Soros en Elon Musk in bepaalde jaren helemaal niks. Jef Bezos kreeg in 2011 zelfs geld terug van de belastingdienst.

Hoe dit kan? Doordat de miljardairs gebruik maken van gaten in de wet. Gaten die te ingewikkeld zijn voor uw Huispopulist, maar die te maken hebben met heel veel geld lenen en schenken aan goede doelen om maar uit de hoogste belastingtarieven te blijven. Idioot, misselijkmakend, lelijk en klein.

Zij zijn geen filantropen

Waarom doen deze mensen dit? Op een gegeven moment heb je zoveel geld dat je het in je leven zelf nooit op krijgt. En je kinderen en achterkleinkinderen ook niet. Waarom zou je dan niet gewoon belasting betalen? Omdat je bent verblind door de mythe van de selfmade man die zogenaamd nooit heeft geprofiteerd van de overheid? Omdat geld inmiddels totaal abstract is geworden en meer dus altijd beter is? Omdat het een leuke sport is om geen belasting te betalen? Omdat je hoger op de Forbes-lijst wilt staan dan andere miljardairs? Uw Huispopulist heeft werkelijk geen idee, maar hij weet wel dat deze mensen nooit meer filantroop genoemd zouden mogen worden.

De kleine krabbelaars zijn altijd de lul

Miljoenen stelen kan dus legaal zijn, terwijl je voor een paar tientjes de bak kunt indraaien. De kleine krabbelaars zijn altijd de lul. Dat. Die worden genaaid door de Belastingdienst in de toeslagenaffaire. Die kunnen geen betaalbare woningen meer vinden, omdat rijke beleggers ze al aan hun portefeuille hebben toegevoegd. Die gaan op gammele bootjes de oceaan over op zoek naar een beter en veiliger leven. En het meest cynische van alles: al die kleine krabbelaars wordt aangepraat dat andere kleine krabbelaars de voornaamste belemmering zijn van hun geluk. Moet je je eens voorstellen wat je met al dat geld zou kunnen doen dat die miljardairs aan de staatskas onttrekken.

Not so sleepy Joe Biden wil de belasting voor superrijken verhogen en een wereldbelasting invoeren om belastingontwijking tegen te gaan. Wie is daar tegen? Chef toeslagenaffaire en premier van belastingparadijs Nederland, Mark Rutte. De rijken zijn bij hem in goede handen.

Deel dit bericht